De films van Matteo Garrone hebben altijd al iets parabelachtig gehad. Maar nooit eerder ging de Italiaanse stylist zo diep – én letterlijk – de sprookjeswereld in als nu.
Of het nu de maffiawereld van Gomorra, of de Big Brother-studio van Reality was: de films van Matteo Garrone hebben altijd al iets parabelachtig gehad. Maar nooit eerder ging de Italiaanse stylist zo diep – én letterlijk – de sprookjeswereld in als nu.
Salma Hayek mag het kloppende hart van een zeemonster verorberen als de koningin van dienst. Toby Jones mag een concurrerende koning incarneren die een luis tot huisdier kweekt. En Vincent Cassel is koning nummer drie: een onverbeterlijke rokkenjager die zich laat verleiden, of beter, misleiden door de meisjesachtige stem van een oud, gerimpeld besje.
Voeg daar nog een plotlijn met een oger aan toe, kastelen die enkel in Disneyfilms bestaan en je krijgt een bizar, barok sprookje voor volwassenen waarin ze zeker niet allemaal nog lang en gelukkig leefden, waarin David Cronenbergs huiscameraman Peter Suschitzky enkele prachtige scènes tegen het canvas borstelt en waarin de geesten van Freud, Grimm en Boccaccio nooit veraf lijken.
Alleen lijkt Garrone gaandeweg te verdwalen in zijn eigen fabelbos, dreigen de archetypische personages van het doek gespeeld te worden door de somptueuze production design, is het te maf en te braaf om echt onder de oppervlakte te boren en kun je de vraag ‘Waarom, Matteo? Waarom?’ finaal met geen toverformule bedwingen.
Klik hier om dit alsnog toe te laten