De wederopstanding van Napoleon Solo en Illya Kuryakin zal voor een andere keer zijn. De filmversie van ‘The Man from U.N.C.L.E.’ is een groovy verpakte lege doos, een Bond-pastiche die een lust is voor het oog maar inhoudelijk wankelt.
‘The Man From U.N.C.L.E.’is een film van Guy Ritchie met Henry Cavill, Armie Hammer, Alicia Vikander, Elizabeth Debicki.
George Clooney, Ryan Gosling, Channing Tatum, Robert Pattinson, Matt Damon, Christian Bale, Michael Fassbender, Bradley Cooper, Leonardo DiCaprio, Russell Crowe en Tom Cruise zijn maar enkele van de grote namen die gelinkt geweest zijn aan The Man from U.N.C.L.E.
De hoofdrollen in de vaak uitgestelde verfilming van een populaire spionage-serie uit de jaren zestig gingen uiteindelijk naar twee mindere goden. De meest recente Superman Henry Cavill is de Amerikaanse spion Napoleon Solo, voormalige Lone Ranger Armie Hammer is de Russische spion Illya Kuryakin. Beiden vallen door de mand. Bij Hammer valt de houterigheid iets minder op omdat zijn personage vooral met de vuisten spreekt. Cavill heeft dat geluk niet.
Solo is een spion die altijd goed in het pak zit, de vrouwen om zijn vinger windt en terloops moeiteloos wereldvernietigers tegenhoudt. Maar Cavill heeft het charisma noch de souplesse om wat te bakken van de vele Solo-momenten.
Dat de acteurs de meubelen niet kunnen redden, is alleen maar een probleem omdat de meubelen effectief gered moeten worden. Regisseur Guy Ritchie, de Britse hipster die zijn carrière uit het slop trok door van Sherlock Holmes een superheld te maken, heeft enkel oog voor de verpakking. Hij ziet niet in hoe snel het scenario aan elementaire spankracht verliest noch dat een heel klein beetje diepgang echt geen kwaad kan. Het gevolg is een Bond-pastiche die een lust is voor het oog maar inhoudelijk wankelt. The Man from U.N.C.L.E staat dichter bij de Austin Powers van Mike Meyers dan bij de 007 van Sean Connery of zelfs van George Lazenby en dat kan niet de bedoeling geweest zijn.
Is het allemaal slecht? Dat nu ook weer niet. De openingsscène, een lange achtervolging in het in twee verdeelde Berlijn van de Koude Oorlog, is topentertainment. En je moet Ritchie niet leren hoe je een film aankleedt. Toch niet als er genoeg geld op tafel ligt om zich het beste te veroorloven wat de swinging sixties aan groovy auto’s, designmeubelen en andere decorstukken te bieden hadden. Het is natuurlijk plezant dat Alicia Vikander in wel tien verschillende glamour-kleedjes paradeert die de nostalgie extra aanwakkeren. Maar mag het volgende keer wat meer zijn dan een veredeld themafeest?
Niels Ruëll
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier