Regisseur David Ficher legt Stieg Larsson zijn koele designstijl op in zijn lezing van de misdaadbestseller ‘The Girl with the Dragon Tattoo’.
The Girl with the Dragon Tattoo **
David Fincher met Rooney Mara, Daniel Craig, Stellan Skarsgärd
De vraag is niet of David Finchers versie van Stieg Larssons The Girl with the Dragon Tattoo veel verschilt van de Zweedse adaptatie uit 2009. De vraag is waarom de Amerikaanse meesterstylist zijn tijd verdoet aan een misdaadroman die met zijn misogyne moorden, folteringen en verkrachtingen weinig meer dan sensatiegeile pulp is.
Naast de vaststelling dat Fincher zich thuis voelt tussen perverse geesten, zou een van de antwoorden kunnen zijn: ‘Om Rooney Mara richting sterrenstatus te schieten.’ Moest de New Yorkse nieuwkomer zich in Finchers voorganger The Social Network nog tevreden stellen met een bijrolletje, dan krijgt Mara deze keer de hoofdrol van de biseksuele en asociale hacker Lisbeth Salander. Ze speelt dat met zoveel overgave dat ze Daniel Craig van het strak gestileerde scherm speelt.
Behalve een licht Zweuds accent aannemen, doet Craig niet veel om de aandacht op te eisen, ook al is hij diegene die als onderzoeksjournalist Mikael Blomkvist de intriges in gang zet. Voor wie de boeken of de vorige adaptatie heeft gemist: de plot begint als Blomkvist door de patriarch van de familie Vanger wordt gevraagd om uit te vissen wat er veertig jaar geleden met zijn verdwenen nichtje is gebeurd. Dat onderzoek brengt Blomkvist in contact met cyberpunkster Lisbeth Salander, het meisje met de drakentatoeage dat blijkbaar nog een paar privérekeningen te vereffenen heeft.
Het verhaal biedt weinig verrassingen – op het licht gewijzigde einde na – maar de verpakking is vintage Fincher. Dat betekent dat men zich enigszins kan verwarmen aan cleane cuts en trefzekere travellings, een ijzige sfeerschepping, netjes afgemeten dosissen seks en geweld, plus: een technoscore van huiscomponist Trent ‘Nine Inch Nails’ Reznor.
Ook nu tekent Fincher dus voor een superieur staaltje designfilmerij dat de Zweedse adaptatie tot een veredelde homevideo degradeert. Alleen ligt zijn gevoel voor stijl er zo dik op dat de personages en de pulp uit deze portie pulp fiction wel bevroren lijken, met uitzondering van Rooney Mara, die voor wat emotionele dooi zorgt.
Een stijlvolle en deugddoend donkere, maar weinig ambitieuze en engagerende dossierthriller – zeker voor iemand die topfilms als Se7en, Zodiac en The Social Network op zijn conto heeft.
Dave Mestdach
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier