The Conversation, misschien wel Coppola’s beste film, maakt zijn debuut op blu-ray en heeft nog niks aan paranoïde power ingeboet.
Rainer Werner Fassbinder, Alain Resnais, Steven Spielberg, Robert Altman, Pier Paolo Pasolini … Toen Francis Ford Coppola in 1974 voor The Conversation zijn eerste Gouden Palm won – vijf jaar later zou hij er nog een winnen, voor Apocalypse Now – waren de concurrenten niet van de minsten. Maar ’s mans paranoïde thriller is dan ook nog steeds een van de hoogtepunten binnen het genre.
Nochtans was The Conversation voor de New Hollywood-peetvader maar een tussendoortje, aangezien hij de film min of meer gelijktijdig maakte met het tweede deel van The Godfather, het maffia-epos dat van hem de don van Hollywood had gemaakt. Grote sterren ontbraken (hoewel Coppola aanvankelijk Marlon Brando wilde) en met een budget van 1 miljoen dollar waren de middelen beperkt, al stelde de kleinschaligheid hem in staat om naar hartenlust te experimenteren.
Spilfiguur van deze meditatie over misdaad, technologie en vervreemding – losjes geïnspireerd op Michelangelo Antonioni’s Blow-Up (1966) – is Harry Caul, subtiel vertolkt door Gene Hackman. Die krijgt als bewakingsexpert de opdracht om een jong koppel te schaduwen en af te luisteren, maar raakt zelf verstrikt in de valstrik die hij voor hen spant wanneer hij signalen van een moord opvangt, zijn opdrachtgevers schimmige figuren blijken en zijn geluidsband wordt gestolen.
Zoals Antonioni het beeld manipuleerde in Blow-Up, zo manipuleren en analyseren Coppola en monteur Walter Murch het geluid in The Conversation. En dat met dezelfde afluisterapparatuur als waarmee de Nixonregering in 1972 voor het Watergateschandaal had gezorgd. De talloze stiltes en herhalingen zorgen bijgevolg voor minstens evenveel spanning als de intrige zelf, hoewel het (relatieve) succes van The Conversation aanleiding gaf tot een reeks politieke complotthrillers, met All the President’s Men en The Parallax View als bekendste exponenten.
Dat de geluidstransfer van deze blu-ray uitmuntend is, is het minste wat je mocht verwachten. Ook het hd-beeld is prima, met respect voor de vaak korrelige véritélook die Coppola wilde opwekken. Op de commentaartrack praat de regisseur ook honderduit over alle andere aspecten van zijn ‘kleine indiefilm’: van de openingsscène op Union Square in San Francisco tot en met de meningsverschillen die hij had met cameraman Haskell Wexler, die tijdens de opnames werd ontslagen.
Daarnaast is er een audiocommentaar van Walter Murch en de korte vintage making-of Close-Up on The Conversation. Andere extra’s zijn een screentest van de jonge Harrison Ford, een terugblik op de locaties, scriptaanwijzingen en een interview met Gene Hackman. Als cinefiel toetje is er ten slotte No Cigar, een studentenfilmpje met Coppola’s oom in de hoofdrol, die blijkbaar de basis vormde voor het in zichzelf gekeerde en melomanische personage Harry Caul.
Een must, quoi.
Dave Mestdach
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier