Sydney Sweeney is bepaald niet rijp voor het klooster

Oude mannen geilen publiekelijk op haar en commentatoren politiseren haar borsten, maar het lijkt haar hoegenaamd niet te deren. Zelfs in de nonnenhabijt waarin ze zich in Immaculate hult, laat Sydney Sweeney zich niet commanderen. ‘Ik geniet ervan om de teugels zelf in handen te hebben.’

Het moet van vóór MeToo geleden zijn dat er op sociale media nog zo openlijk gegeild werd op een vrouw, iets waar Sweeney zichzelf trouwens ten zeerste van bewust lijkt: ze stak er zelf onlangs nog stevig de draak mee in de ­Amerikaanse sketch­show Satur­day Night Live. Die leidde tot een ­bizarre reactie op X van de alt-right­commentator Richard Hanania. Bij een videofragment van Sweeney met hele diepe ­décolleté uit Saturday Night Live schreef hij: ‘Woke­ness is dead.’ Waarop Sweeney zich plots haast tot conservatieve poster­girl ­gebombardeerd zag, louter dus ­omdat ze be­antwoordt aan een ­klassieker schoonheids­ideaal dat in de ­verdrukking zou zijn geraakt.

En sowieso lijkt ze al enkele jaren all over the place, vooral omdat ze keer op keer en hoe langer hoe ­prominenter opdook in het slag series dat je gezien moest hebben. Zes jaar geleden al was er Sharp Objects, waarin ze ­Alice ­vertolkte, de roommate van Amy Adams’ personage in de psychiatrie. Ze speelt de jonge, gedoemde bruid Eden in het tweede seizoen van The Handmaid’s Tale en vertolkt bijrollen in films als Under the Silver Lake en Tarantino’s Once upon a Time… in Hollywood, waarin ze een van Charles Mansons piepjonge acolieten gestalte gaf.

De echte doorbraak is ontegensprekelijk Cassie Howard, een ­tiener met een promiscue reputatie in de HBO-hit Euphoria. Het is ook de ­serie die, door haar vele naaktscènes, voor het eerst ervoor zorgt dat ze de ­aanleiding vormt voor discussies over bloot en de male gaze. En zelfs wie haar toen nog niet kende, kon niet om haar rol in het eerste seizoen van The White Lotus heen. De sarcastische ­rijkeluisdochter Olivia Mossbacher uit die serie leverde haar veel lof en een plek in de Time 100 Next-lijst op.

Op de Berlinale gooide ze ­daarop hoge ogen met haar titelrol in Reality, over een jonge klokkenluidster. Een onverwacht grote hit scoorde ze eind vorig jaar met de romcom Anything but You, een film die ze zelf overigens mee in gang stak en produceerde. (Een ­behoorlijk verwachte grote flop ­scoorde ze daarentegen met een kleine rol in super­heldenfilm Madame Web.) ­Recent werd ze ook opnieuw voer voor ­discussie toen ze aantrad in de ­video bij Angry van The Rolling ­Stones. ­Onder meer opper-Gorilla Damon ­Albarn ­verweet de Stones dat ze ‘deze jonge vrouw objectiveren’. Sweeney maalde er niet om. ‘Ik voel me ­empowered door het lichaam dat ik heb te omarmen. Dat is sexy en sterk, en ik denk niet dat daar iets mis mee is.’

We spreken haar de ­ochtend na de Hollywood­première van haar nieuwste film
 Immaculate, waar ze opdaagde in een opvallende bustier van Balmain – ­gesculpteerde bloemen, met handen over haar middel die het boeket ­tegen haar boezem lijken te drukken. ­Immaculate is trouwens opnieuw haar baby. Met haar productiefirma Fifty-­Fifty Films stampte ze die ­volledig rond haar personage, zuster ­Cecilia, gedrapeerde horror­film eigenhandig uit de grond.

Zuster Cecilia is een naïeve Amerikaanse non die een Italiaans klooster in trekt dat zich over oude, zieke en stervende nonnen ontfermt. En dan blijkt de jonge zuster ­zwanger. ­Onbevlekt ontvangen zelfs, waarop ze dan wel van het harde labeur in het klooster verlost is, maar eigenlijk mag ze zelf niets meer beslissen. Ze is door haar katholieke kwel­duivels gereduceerd tot een broedmachine, maar daar blijft het natuurlijk niet bij – meer kunnen we niet verklappen.

Ziet Sweeney er een verhaal van empowerment in? Een jonge vrouw moet revolteren tegen het ­klooster en de mannelijke vertegenwoordigers van de kerk: my body, my choice? Of is dat een veel te politieke lezing en wil Immaculate in de eerste plaats anderhalf uur entertainen?

Al dan niet omdat het nog vroeg op zaterdagochtend is, weigert Sweeney daarin te kiezen. ‘Het is verleidelijk om daarop in te gaan maar ik ga ­verstandig zijn. Ik laat het aan de kijker om de film te lezen zoals hij wil. Ik wil je niet in een bepaalde richting duwen door bepaalde ideeën, thema’s, bood­schappen naar voren te schuiven. Dat is net het leuke aan films, dat je er ­jezelf als ­kijker in kwijt kunt en dat verschillende kijkers heel uiteenlopende ­conclusies kunnen ­trekken. Ik ­verwacht en hóóp dat ­Immaculate discussie zal uitlokken.”

Is Immaculate ook niet een beetje jouw verhaal? Niet die onbevlekte ontvangenis maar de jonge vrouw die van alles over zich heen krijgt maar daarop de zaken stevig in handen neemt. Jij wacht niet op rollen, je steekt zelf films in gang.

Sydney Sweeney: In ­zekere zin wel, inderdaad. Ik kan niet verbergen dat ik ­ervan geniet om de ­teugels in handen te ­hebben. Ik vind het fijn om te vechten voor hoe ik het zie en wat er volgens mij moet gebeuren.

Is dat iets wat je de voorbije jaren heb geleerd of had je dat al langer in je?

Sweeney: Ik was er als kind al van overtuigd dat je niet moet wachten tot er een deur voor je opengaat, je moet ze zelf openduwen. Ik heb mijn ouders op mijn twaalfde een zelf opgesteld zakenplan voorgelegd dat preciseerde wat er zou gebeuren als ze me actrice lieten worden. (lacht)

Ik ben al op jonge leeftijd ­beginnen te acteren. Dat brengt automatisch met zich mee dat je heel vaak een neen te verwerken krijgt. Hoe goed je ook bent, hoe enthousiast je ook ­audities doet, je krijgt meer nees dan ja’s. Dat kan je knock-out slaan en je tot ­opgeven dwingen maar je kunt ook recht­krabbelen en blijven proberen om deuren te openen. Die mindset had ik al op heel jonge leeftijd.

Je lijkt te weten wat je generatie wilt zien. Op een moment dat artikels over de teloorgang van de romcoms al afgezaagd klinken, scoor jij met Anyone but You. Hoe kwam je erbij om zelf zowel een romcom als een horrorfilm in gang te zetten waarin je zelf de hoofdrol speel?

Sweeney: Het antwoord is simpel: ik zie zulke films zelf graag. Ik kijk doodgraag naar romcoms. Ik ben daarmee opgegroeid. Voor mij kan het niet vaak genoeg over de liefde gaan. Ik was in het bijzonder gecharmeerd door de romcoms van de vroege jaren 2000. Ik stelde me de hele tijd voor dat zo’n film over mij ging. (lacht) Ze deden me ­snakken haar het moment waarop ik zelf op zoek kon gaan naar de ­ware ­liefde. Dat heerlijke gevoel wilde ik weer oproepen. Ik begon te zoeken naar een script met dat effect op de kijker en kwam uit bij Anyone but You. Ik had een zeer goed gevoel bij dat scenario en ­besloot mee aan de kar te trekken.

En Immaculate?

Sweeney: Daarvoor geldt een beetje ­hetzelfde. Ik vond het als kind erg leuk om met mijn vader naar horrorfilms te kijken. Ik ontwikkelde een ­voorkeur voor films die je niet ­uitsluitend de stuipen op het lijf jagen maar ook ­proberen om je aan het denken te ­zetten, discussie uit te lokken en in te spelen op angsten die uit een of andere realiteit voortkomen.

Op mijn zestiende heb ik al auditie gedaan voor een versie van ­Immaculate die nooit van de grond is gekomen. Toen de rechten vrijkwamen, besloot ik er zelf werk van te maken.

Welke moeilijke knopen heb je als producent zoal moet doorhakken?

Sweeney: Een geschikt klooster vinden bleek de grootste hindernis. De meeste kerken of kloosters eisten dat ze eerst het script mochten lezen en zagen ons vervolgens liever niet komen. We ­kregen ook nergens toestemming om in een treinstation te filmen. We ­hebben het scenario moeten ­aanpassen: ­zuster Cecilia komt nu in de luchthaven aan. Maar evengoed zijn er ­meevallers. ­Tijdens de uitreiking van de GQ Awards in Spanje zat ik toevallig naast Álvaro Morte (El Profesor in La casa de papel, nvdr.). Ik zag in hem de perfecte man om de priester in Immaculate te spelen. Ik heb hem aangesproken en ­ingehuurd. Soms is het zo simpel.

Je had onlangs ook een rolletje in Madame Web en vorige zomer maakte je indruk in de independentfilm Reality, sterk uiteenlopende films. Ben je aan het uittesten wat je het best ligt?

Sweeney: Zo beredeneerd is het ­eerlijk gezegd niet. Ik ga voor het ­personage dat me op dat moment het meest ­opwindt. Ik zie ook wel dat daar ­vooralsnog veel afwisseling in zit. Maar dat gebeurt vanzelf. Het is niet dat ik op de loer lag voor een goeie romcom of een actiefilm om mijn carrière te ­versnellen. Ik kies – eerlijk waar! – voor films die zelf graag wil zien en voor ­rollen die mij opwinden, intrigeren of zelfs afschrikken. Ik kan het niet laten om mezelf voortdurend uit te dagen.

Je trok op jonge leeftijd van Idaho naar Hollywood met de ambitie om het er te maken als actrice. Hoe hard heb je moeten vechten voor je doorbraak?

Sweeney: Het was zeer moeilijk, maar dat heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Ik noch mijn familie wist hoe het er in Hollywood aan toegaat. Hoe de industrie in elkaar zit, waar je moet zijn, hoe je het moet aanpakken… We hadden daar geen flauw idee van. Het kostte geen maanden maar jaren en ­jaren om daarachter te komen. Ik kreeg gewoon geen enkele rol met een beetje inhoud te pakken. Ik vond zelfs geen enkel rol die toestond om mijn auto­verzekering of telefoonrekening te ­betalen. Ik was al negentien toen ik plots werd ­geboekt voor de series Sharp Objects en Everything Sucks en eindelijk op het juiste spoor zat.

Ik ben mijn ouders zo dankbaar dat ze in die moeilijke periode bijna ­alles hebben opgeofferd om me een kans te geven. Ze hadden ontzettend veel ­vertrouwen in me. Daar klampte ik mij aan vast. Maar het was een zware tijd. Mensen ­behandelden me anders. Nu ben ik in een totaal nieuwe wereld terecht­gekomen.

Je viel hard op als Cassie Howard in Euphoria, de tienerserie die om tal van redenen voor verhitte debatten is blijven zorgen. Hoe kijk je daar zelf op terug?

Sweeney: Euhm, ik kan alleen maar vaststellen dat ik tijdens Euphoria enorm ben gegroeid, als actrice en als vrouw. Ik heb enorm veel opgestoken van mijn collega’s, van het opnameproces én van mijn personage. Ik dank mijn zelfvertrouwen en gevoel van vrijheid aan.

Het regende de voorbije weken opiniestukken over jou. Je zou het archetype van de blondine met een weelderige boezem terugbrengen en zo woke het nekschot toedienen. Hoe voelt het dat iedereen zich meningen over jou permitteert?

Sweeney: Euhm. Ik probeer om het mij allemaal niet aan te trekken. Dat lukt het best door me te concentreren op wat ik zelf wil doen en kan doen. Ik heb een gekke periode achter de rug ­waarin ik niets anders heb gedaan dan werken. En dan sluit ik mezelf volledig van de wereld af.

Ik kan de opinies van de ­mensen en wat er allemaal online of in de ­media wordt gezegd nu eenmaal niet controleren. Ik kan al niet controleren wat jij zal schrijven.