‘Suite française’: Keurige maar generische romantiek in oorlogstijd

Een blonde Matthias Schoenaerts in 'Suite Française'. © gf
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Regisseur Saul Dibb verpakt Irène Némirovsky’s bestseller in een keurige maar generische romance over verboden liefde in tijden van nazi’s. Met schoon volk als Michelle Williams, Kristin Scott Thomas en een blonde Matthias Schoenaerts in de hoofdrollen.

Saul Dibb met Michelle Williams, Matthias Schoenaerts, Kristin Scott Thomas, Margot Robbie, Sam Riley

Elf jaar nadat de (gedeeltelijke) postume memoires van Irène Némirovsky, een Franse schrijfster van Joodse afkomst die in 1943, tijdens de Holocaust ‘verdween’, in de internationale bestsellerlijstjes belandde, is er nu deze brave Britse adaptatie met schoon volk als Michelle Williams, Kristin Scott Thomas en Matthias Schoenaerts in de hoofdrollen.

Daarin mag la Williams de kokette Française Lucile incarneren. Die is ongelukkig getrouwd met een soldaat die al een poos vermist is, is nog ongelukkiger geworden sinds ze bij haar secreet van een schoonmoeder (Scott Thomas) woont en wordt daarenboven gedwongen onderdak te bieden aan naziofficier Bruno von Falk. Die laatste blijkt echter een welopgevoede, muziekminnende en kloeke arische hunk te zijn die sprekend op Matthias Schoenaerts lijkt. Waar dat met die twee ontheemde zielen heen leidt, kunt u dus wel raden.

Complexe morele vraagstukken over collaboratie, misogynie en de clash der klassen worden omzichtig aangeraakt, maar nog voor iemand ‘sofort aufmachen’ kan roepen alweer naar de keurig en oerklassiek aangeklede en gemonteerde achtergrond geduwd. En dat ten faveure van een romantisch verhaaltje dat zich op geen enkel moment kan losrukken uit het moeras van oorlogsclichés.

'Suite française': Keurige maar generische romantiek in oorlogstijd
© GF

Hoewel Michelle Williams de voorbije jaren met succes een niche voor zichzelf heeft gecreëerd in het neerzetten van complexe, seksueel gefrustreerde maar intelligente en zelfbewuste vrouwen – denk aan Wendy and Lucy (2008), Meek’s Cutoff (2010) en Blue Valentine (2010) – en het nazi-uniform Schoenaerts als gegoten zit (misschien zelfs té) voel je vreemd genoeg amper passie tussen de twee. Alsof het spoken zijn in een ijl liefdessprookje. Wat de getormenteerde oorlogszaken evenmin vooruithelpt, zijn de ronduit karikaturale randpersonages – de obligate Duitse sadist, de fidele Franse boer – die ondertussen de revue passeren.

Het is slechts een doekje voor het bloeden dat regisseur Saul Dibb oog heeft voor historische accuraatheid en zich best op zijn gemak voelt tussen koetsen en kandelaars, wat hij in 2008 al bewees met de achttiende-eeuwse romance The Duchess. Je voelt bij vlagen dat er in Suite française een potent passioneel doemdrama over tegen wil en dank dwepen met den Duits zit. Maar het is alsof Dibb zich niet in de duistere zones van moraal, politiek en erotiek durft te gooien en ook stilistisch alle rafelrandjes weggomt om toch maar niemand tegen de naar koekendozenromantiek smachtende borst te stuiten.

Te veel tv en te weinig cinema, te veel The Reader en te weinig Visconti. Oftewel ‘Schade’, zoals Schoenaerts in zijn beste Duits zou zeggen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content