Spike Lee haalt white power op een amusante manier onderuit in ‘BlacKkKlansman’

John David Washington: de zoon van Denzel infiltreert in de KKK.

Met de op feiten gebaseerde undercoverthriller BlacKkKlansman haalt Spike Lee op pertinente én amusante wijze de white power-ideologie onderuit. Met dank aan The Donald.

Hoe kwader Spike Lee, hoe beter zijn films? Je zou het haast denken. De gesel van blank Hollywood zat de afgelopen jaren niet stil. Hij regisseerde videoclips, documentaires en een Netflix-serie op basis van zijn debuutfilm She’s Gotta Have It (1986). Wat films betreft, komt hij uit een zeer middelmatige periode. Chi-Raq (2015) en Miracle at St. Anna (2008) haalden zelfs de Belgische bioscopen niet. Oldboy (2013) was een overbodige remake van een Koreaanse wraakklassieker. Voor zijn betere ‘joints’ moeten we al terug tot Inside Man uit 2006 en 25th Hour uit 2002, voor zijn betere maatschappijkritische films (Do the Right Thing, Malcolm X) moeten we nog verder terug in de tijd. Het is dus geen dag te vroeg dat Spike Lee zijn strijdlust, bijtende humor en vertelkunde heeft teruggevonden. Het lijkt alsof de idiotieën van Donald Trump en de fanatieke alt.right-aanhang van de Amerikaanse president opnieuw op scherp hebben gezet.

Lee spot met de dwaasheid en de blinde haat van de acolieten van de blanke suprematie zonder het gevaar dat ze vormen te minimaliseren

BlacKkKlansman is het ongelooflijke, gedeeltelijk waargebeurde verhaal van Ron Stallworth, eind jaren zeventig de eerste zwarte in het politiekorps van Colorado Springs. John David Washington, de zoon van Lee’s fetisjacteur Denzel, maakt er een charismatische held van, die nooit zijn cool verliest. Stallworth infiltreert namelijk doodleuk in de lokale afdeling van de Ku Klux Klan en wordt via de telefoon dikke vriendjes met KKK-leider David Duke, een kennis van Trump die in de jaren zeventig al op ongepaste wijze ‘America First’ riep. Voor het echte undercoverwerk laat Stallworth zich vervangen door zijn joodse collega Flip Zimmerman (de alomtegenwoordige Adam Driver). Hun operatie is geen luxe. Het ranzige, extremistische KkKlubje voert immers iets onvriendelijks in zijn schild dat veel verder gaat dan verkleedpartijtjes en kruisverbrandingen.

Lee spot met de dwaasheid en de blinde haat van de acolieten van de blanke suprematie zonder het gevaar dat ze vormen te minimaliseren. BlacKkKlansman is dan wel een farce die zich veertig jaar geleden afspeelt, niet alles kan worden weggelachen. Zonder het tempo uit de film te halen maakt Lee de tijd om uit te varen tegen Hollywood-klassiekers ( Birth of a Nation en Gone with the Wind) die een dubieus beeld van Afro-Amerikanen ophangen én om Harry Belafonte te laten vertellen over de lynchpartij die Jesse Washington in 1916 het leven kostte. Met de subtiliteit van een sloophamer legt hij de link met vandaag, en met een president die weigert een kant te kiezen wanneer extreemrechts in Charlottesville een dodelijke aanslag pleegt op tegenbetogers.

Het goede nieuws is dat Spike Lee weer met scherp schiet, het slechte is dat dat nodig is.

BlacKkKlansman

Van regisseur Spike Lee met John David Washington, Adam Driver, Laura Harrier

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content