Sienna Miller is klaar voor het grote werk: ‘Ik denk dat mensen mij hebben onderschat’

Sienna Miller: 'Op American Woman ben ik bijna zo trots als op een baby.'

Sienna Miller heeft alle stormen van de Britse rioolpers doorstaan en stapelt de glansrollen tegenwoordig op. Vaak zult u haar nauwelijks herkennen – had u haar bijvoorbeeld op Canvas gespot in The Loudest Voice? – maar in American Woman kunt u niet naast haar kijken. ‘Ik stel met verbazing vast dat ik volwassen geworden ben.’

Op VRTNu kunt u momenteel kijken naar The Loudest Voice, de serie over Roger Aisles, die Fox News mee oprichtte, Trump groot maakte en moest opstappen nadat werkneemsters over misbruik en seksisme hadden getuigd. Beth, Aisles’ hondstrouwe vrouw, wordt vertolkt door een (dankzij gezichtsprotheses) haast onherkenbare Sienna Miller.

Niet dat de Brits-Amerikaanse actrice daarom maalt: amper opvallen en haar werk doen is de strategie waarmee Miller haar volwassen leven na een turbulente start weer op de rails kreeg. Als de bloedmooie vriendin van Jude Law en nadien als diens bedrogen ex-vriendin met een vermeend liederlijk leven was ze begin deze eeuw opgejaagd wild voor de Britse tabloids.

Haast geruisloos acteerde Miller de voorbije jaren in American Sniper (2014) van Clint Eastwood, Foxcatcher (2014) van Bennett Miller en The Lost City of Z (2016) van James Gray, films waar veel actrices een arm of een been veil voor zouden hebben. En stilaan eist ze haar plaats voor het voetlicht weer wat meer op. Begin dit jaar secondeerde ze Chadwick Boseman in de policier 21 Bridges. Indiefilm American Woman moet haar nu plaatswinst opleveren in Hollywoods pikorde. Miller zet daarin een glansrol neer als een working-class-moeder die na de abrupte verdwijning van haar jonge dochter achterblijft met een kleinkind. ‘ The Loudest Voice, American Woman en 21 Bridges: het is een mooie triptiek, ja’, lacht Miller. ‘Het lijkt alsof ik heb willen bewijzen wat ik in mijn mars heb met drie totaal verschillende personages, maar daar ben ik helemaal niet mee bezig. Nu, van al mijn films ben ik wel het trotst op American Woman, bijna zo trots als op een baby.’

Ik was meteen verliefd op mijn personage uit American Woman. Haar veerkracht herken ik in veel Amerikaanse vrouwen maar films tonen dat zelden.

Dan moeten we op onze woorden letten. Waarom precies op American Woman?

Sienna Miller: Ik werd meteen verliefd op mijn personage. Deb krijgt verschillende mokerslagen te verwerken maar krabbelt telkens weer recht. Die veerkracht herken ik in veel Amerikaanse vrouwen maar films tonen dat zelden. Ook de donkerte trok me aan. Deb kijkt de onuitspreekbare horror – de absolute nachtmerrie van elke moeder: de verdwijning van je kind – recht in de ogen. Ik móést wel aanvaarden. Ik heb ook nog nooit zo veel voldoening uit een rol gehaald.

Elke scène draait om jou, je mag een waaier aan diepe emoties etaleren en je personage beschikt over fenomenale weerstand. Daar val je mee op. Hoop je dat er voor jou een voor en na American Woman is?

Miller: Ergens wel. Het is de eerste keer dat ik de enige hoofdrol heb. Ik hoop dat mensen nu zullen inzien dat ik dit aankan. Het voelt ook als een nieuwe start. Ik heb begrepen waar ik goed in ben. Het zal ook wel met mijn leeftijd te maken hebben (Miller is 38, nvdr.) maar ik heb nu veel meer zelfvertrouwen. Tegelijkertijd blijf ik realistisch: het is op dit moment moeilijk om mensen te overtuigen om naar een kleine, ontroerende maar ook wat droevige film als American Woman te gaan kijken.

Niemand haalt de neus op voor rollen inAmerican Sniper, Foxcatcher en The Lost City of Zen uiteraard herinneren we ons nog je portrettering van Edie Sedgwick inFactory Girl, overhaar relatie met Andy Warhol. Maar waarom denk je dat de écht grote rollen altijd uitbleven?

Miller: Daar zijn ongetwijfeld véél redenen voor. Om te beginnen worden er niet veel films gemaakt met vrouwen in elke scène. Het aanbod aan sterke vrouwenrollen is zeer beperkt en de concurrentie bikkelhard. Hollywood is ook weinig origineel in casting. Je wordt nogal snel in een vakje gestopt. Ik voel me aangetrokken tot personages met diepgang maar zat niet in dát vakje. Ik denk dat mensen mijn capaciteiten ook enigszins hebben onderschat.

Had dat ook te maken met perceptie? Mensen kenden je eerder van de verhalen in de roddelpers dan van je werk.

Miller: Uiteraard heeft dat meegespeeld. Ik heb een erg zwaar gevecht moeten leveren tegen de perceptie. Op zeer jonge leeftijd en nog voor mijn eerste film uit was, werd ik zeer bekend omdat ik een relatie had met mijn tegenspeler Jude Law. In die tijd (Alfie , de film die Miller en Law samenbracht, dateert van 2004, nvdr.) stond er geen rem op de Britse tabloids. Het kabaal over onze relatie was verschrikkelijk en bleef aanhouden toen we uiteen waren. Acteren was mijn passie, het enige dat ik ooit heb willen doen maar de perceptie was dat ik alleen maar het liefje van een bekend en hip iemand was.

Naast een al even onherkenbare RUSSELL CROWE in THE LOUDEST VOICE.
Naast een al even onherkenbare RUSSELL CROWE in THE LOUDEST VOICE.

De tabloids waren rücksichtslos. Ze hackten zelfs je telefoon. Hoe blik je daar nu op terug?

Miller: Ik haat het om in interviews over mijn verleden te vertellen. Alles wat er over mij te weten valt, is geweten. Allicht had ik er beter aan gedaan om binnen te blijven en een chauffeur te vragen om pakweg boodschappen te doen. Maar dat is nooit een optie geweest. Zo ben ik niet. Ik weigerde te veranderen of me te verstoppen. Het was allemaal zeer verwarrend, haast abstract. Ik had geen greep op mijn leven omdat er zoveel rare dingen gebeurden of verteld werden – echt geen prettig gevoel. Ik werd verkeerd begrepen en verkeerd voorgesteld en voelde me daardoor ook ondergewaardeerd. Maar als ik vandaag terugkijk naar mijn vertolkingen uit die periode, ben ik best trots. Dat was goed werk. Helaas ging het nooit over mijn acteerprestaties. Het kabaal overstemde alles.

Nu, hoe rommelig het allemaal soms ook was, hier ben ik. Wat ik ook heb meegemaakt, ik acteer nog altijd. Mijn leven was ooit chaotisch maar op dit moment ben ik tevreden. Ik stel met verbazing vast dat ik volwassen en stabiel ben. Het verleden is een goed verhaal geworden. (lacht)

Je speelt mee in The Loudest Voice, het verhaal van de val van Fox News-baas Roger Aisles. Wat kun je over de duistere zijde van de Amerikaanse nieuws- en entertainmentindustrie vertellen?

Miller: Hoelang hebben we? (lacht) Een groot stuk van die donkere zijde is de voorbije jaren aan het licht gekomen. Ik denk aan aanrandingen door sleutelfiguren die ondertussen van hun voetstuk zijn gevallen. Met sommigen van hen heb ik samengewerkt. Ik ben nooit aangerand – daar heb ik vermoedelijk een te grote klep voor – dus ik moet enige voorzichtigheid inbouwen in wat ik zeg, maar de verhalen zijn bekend. Het systeem was fout. De filmindustrie werd bestuurd door mannen die andere mannen steunden en vrouwen marginaliseerden. Het was voor de aasgieren gemakkelijk om misbruik te maken van de zwaktes van vrouwen die van toegang tot Hollywood droomden.

Merk je concrete veranderingen?

Miller: Die zijn nog volop bezig. We praten wel over zaken waar we te lang over gezwegen hebben. Het enige echte voordeel van de sociale media is dat er nu een leger vrouwen klaarstaat om informatie te verspreiden. Wordt één iemand onrecht aangedaan, dan weet de hele wereld het vijf minuten later. Er wordt nu met een vergrootglas naar gekeken. Studio’s kunnen het zich niet meer veroorloven om geen vrouwen in te huren of ze minder te betalen – dat is beschamend geworden. Op hun lijstjes staan eindelijk vrouwelijke regisseurs. Vroeger was dat niet het geval. Héél vreemd als je weet dat er op de filmscholen bijna evenveel vrouwen als mannen afstuderen en dat de vrouwen hogere punten halen.

In 21 BRIDGES met CHADWICK BOSEMAN.
In 21 BRIDGES met CHADWICK BOSEMAN.© Courtesy of STXfilms

Word jij nu beter betaald dan vroeger?

Miller: Soms heb ik tegen mijn goesting andere dingen moeten doen om brood op de plank te krijgen wanneer ik aan een nieuw toneelstuk of een indiefilm werkte, maar dat is nog geen reden tot klagen. Filmactrices worden goed betaald. Alleen… Onlangs werd ik voor het eerst in de achttien jaar dat ik dit doe royáál betaald. Ik ben ervan geschrokken hoe goed dat voelde. Het doet wonderen met je zelfbeeld en eigenwaarde. In Hollywood kun je een loon met ridicuul veel cijfers opstrijken maar daar kwam ik vroeger niet voor in aanmerking. Ik verdiende minder dan 5 procent van wat mijn mannelijke medespeler kreeg. Zeer demoraliserend maar in plaats van dat aan te klagen was ik dankbaar dat ik in die film mócht spelen. Zoiets kan nu niet meer. Ik zou me nooit meer laten behandelen zoals in het verleden. Ik ben de vrouwen die deze revolutie in gang hebben gezet zeer dankbaar.

Gaat het er sinds MeToo anders aan toe op een filmset?

Miller: Ik denk dat de mannen bang zijn. Zeker in de film kunnen ze het zich niet veroorloven nog een stap verkeerd te zetten. Ik begrijp de woede, ik begrijp dat er aan wanpraktijken paal en perk gesteld moet worden en ik geloof dat de slinger even de andere kant uit moet om straks tot een nieuw normaal te komen. Maar daarom moet je nog niet alles in wetten en regels willen vastleggen. Ik beschouw seksualiteit als onderdeel van de communicatie tussen mensen. Het is niet wenselijk om dat volledig te reguleren.

Ik wil ook zelf beslissen of ik naar iemands film of kunstwerk ga kijken. Dat moet niemand in mijn plaats doen. Het is fundamenteel gevaarlijk en ondemocratisch om de werken van artiesten met een ‘ingewikkelde geschiedenis’ te weren. Dan zou je elk museum moeten beroven van zijn Caravaggio’s en Degas. Dat waren namelijk varkens. Mensen opleggen wat ze wel en niet mogen zien of wel en niet goed mogen vinden, eindigt in een orwelliaanse hel.

Jij bent dus voor het vertonen van A Rainy Day in New York van Woody Allen en de publicatie van zijn memoires?

Miller: Natuurlijk. Als je zijn film niet wilt zien, ga dan niet kijken maar leg een ander jouw beslissing niet op. Verwijt mij niks als ik zijn film wél wil bekijken. Ik ben opgegroeid met Woody Allen-films. Hij voert al een eeuwigheid sterke vrouwen op. Ze doen me lachen en huilen. Mensen met weerzinwekkend gedrag moeten ter verantwoording worden geroepen maar aan het verwerpen of verbieden van kunst zou ik niet beginnen.

Hoe ziet jouw toekomst er uit?

Miller: Strategisch zou het een slimme zet zijn om in grotere producties te spelen. Maar ik lijk dat onbewust wat af te remmen. Het is geen must. Ik ben niet goed in oninteressante rollen. Dan word ik gemakzuchtig. Ik ben op mijn best als ik ondersteboven ben van mijn personage. Ik heb niet de ambitie de grootste filmster ter wereld te worden. Ik ben tevreden met het verloop van mijn carrière. Laat mij maar personages spelen zonder dat het onmiddellijk opvalt dat ík ze speel. Dat heeft ook voordelen. Ik ben misschien geen merk zoals een echte filmster maar dat is de ambitie niet. Ik wil op mijn negentigste nog altijd acteren.

American Woman

Vanaf 12/4 in Play More bij Telenet.

The Loudest Voice

Loopt vandaag, woensdag 8/4, af op Canvas maar is tot 18/6 nog integraal te bekijken op VRTNu.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Sienna Miller

38-jarige Brits-Amerikaanse actrice met een verleden als model.

Haar relaties met Jude Law en Balthazar Getty werden breed uitgesmeerd in de pers.

Eerste grote filmrol: Edie Sedgwick in Factory Girl (2006).

Speelde ook mee in Alfie (2004), Stardust (2007), G.I. Joe: The Rise of Cobra (2009), Foxcatcher (2014), American Sniper (2014), High-Rise (2015) en The Lost City of Z (2016).

Werd in september gehuldigd op het Festival du Cinéma Américain in Deauville.

Hoopt tot haar negentigste te acteren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content