Na de mokerslag Hunger – over IRA-hongerstaker Bobby Sands – zet de Britse, videokunstenaar Steve McQueen zijn beeldenstorm op de cinema verder met het al even confronterende Shame.
In dat amorele sprookje mag zijn fetisjacteur Michael Fassbender een seksverslaafde incarneren die overdag een succesvolle kantoorklerk is maar buiten de diensturen een seksueel roofdier en onbevredigbare hedonist blijkt.
Tussen het hoeren neuken, meiden opscharrelen en porno kijken, slaagt hij er dan ook niet in normale, menselijke relaties op te bouwen, zelfs niet met zijn eigen zus (Carey Mulligan) die tijdelijk in zijn New Yorkse designerflat komt logeren.
Hoewel het verhaal bewust eendimensionaal in elkaar steekt – een sexoholic denkt tenslotte maar één ding – en de symboliek er dik opligt, weet McQueen er een akelige, hypnotiserende trip door de donkere krochten van de psyche van te maken, met als gids een heerlijk ambivalente Fassbender: nu eens tragisch en charmant, dan weer sardonisch en pervers.
Net als in Hunger mengt McQueen daarvoor lange, pseudodocumentaire takes met hypergestileerde en gemaniëreerde sequenties, waardoor dit zeden(loze)drama over de holle consumptiecultuur en de materialisering van seks ergens tussen American Psycho en Ingmar Bergman in zweeft.
Een pakkende, naargeestige en subliem gemaakte mind trip van een rasregisseur die meer en meer afstapt van zijn videokunstroots en daarbij – godzijdank – schaamte noch inhibitie kent.
(DM)
