Tokyo Police Club: Candid Canada

Het Canadese postpunkgezelschap Tokyo Police Club heeft zijn tweede album klaar. Hij ‘stroket’ helemaal met de verwachtingen.

Je zult het altijd zien: wees behept met een onderkoeld en sikkeneurig stemgeluid en vergelijkingen met Julian Casablancas zullen je om de oren vliegen. Heb je ook nog eens de pech om samen met je vrienden in een rockgroepje te zitten en daarmee een geluid voort te brengen dat vaagweg aan postpunk herinnert, dan kun je er donder op zeggen dat het in recensies al in de eerste paragraaf over The Strokes zal gaan.

Niet dat Dave Monks en zijn Tokyo Police Club zich daar ook maar één moer van aantrekken. Met debuut-EP A Lesson in Crime schopten ze het in 2006 tot populairste zoekterm op muzieksites en mp3-blogs, en langspeeldebuut Elephant Shell zette de groep in 2008 ook in de échte wereld op de kaart. Bitterzoete bespiegelingen over gebroken tienerdromen, getoonzet op onstuimige indierock en uitbundige punkpop: het waren heus niet alleen die vier overgebleven Strokesfans die er pap van lustten.

Fast forward naar 2010. Dave Monks en zijn maats hebben de gemiddelde leeftijd van 22 jaar bereikt, maar te oordelen naar hun tweede worp voelen ze zich nog steeds young en free – en naar verluidt houden ze hun teeth ook nice and clean. Dus ja, de gedachten van Dave Monks gaan al eens uit naar de onaangename bijverschijnselen van het jongvolwassenschap en ook zijn poppy postpunksongs hebben aan maturiteit gewonnen. Maar neen, de jeugdige branie van Tokyo Police Club schiet er niet bij in. Er wordt nog steeds met springerige riffs gestoeid, onbekommerd van toe-doe-doe gezongen – in Wait Up (Boots of Danger) – en met bliepende synths al eens gedurfd richting new wave gelonkt.

Of Tokyo Police Club zich daarmee definitief van The Strokes onderscheidt? Ga hen op Rock Herk bekijken en oordeel zelf. We moeten dat toch niet altijd in uw plaats doen?

Vincent Byloo