De queen is dood, lang leve The Woman King, een Hollywoodiaanse actiefilm over een West-Afrikaans vrouwenleger.
The Woman King heeft al wat je verwacht van een historisch actie-epos. Weinig historie, een beetje drama en royaal veel strijd, heroïek en lichamelijkheid. Alleen: het zijn geen mannen maar vrouwen die de vijandige overmacht in de pan hakken en geen Schotten, gladiatoren en slaven die tot de dood vechten zoals in Braveheart, Gladiator en Spartacus, maar West-Afrikanen.
De Amerikaanse filmploeg liet haar fantasie los op de Ahosi, een geducht vrouwenleger dat tot 130 jaar geleden het Koninkrijk van Dahomey beschermde, een deel van het huidige Benin. In Europa kregen ze de voorspelbare bijnaam de Dahomey-Amazones. De scenaristen van Black Panther baseerden er de Dora Milaje op.
In de film rekent de koning van Dahomey (John Boyega uit Star Wars) begin negentiende eeuw op zijn elite-eenheid om zijn land te verdedigen tegen het alsmaar agressiever leger van het Oyo-rijk. Beiden hebben een economie die voor een groot deel draait op het verkopen van gevangenen aan slavenhandelaars. Dat is niet naar de zin van Nanisca, de volleerde generaal van de Ahosi, imposant en met veel zwaarmoedige ernst vertolkt door Viola Davis.
De cultuur van haar gerespecteerde en gemystificeerde legereenheid, waarin kinderen en venten niet toegelaten zijn, ontdekken we via de rebelse nieuwe rekruut Nawi. Thuso Mbedu, de jonge Zuid-Afrikaanse actrice die schitterde in de Barry Jenkins-serie The Underground Railroad, zet het personage neer met een vinnigheid en een charisma waarmee ze het nog ver kan schoppen.
Op het scenario kun je vitten. Er moeten best veel toevalligheden en getelefoneerde scènes genegeerd worden, net als overbodige flashbacks die trauma’s op tafel gooien om de oorlog nog persoonlijker en dramatischer te maken. De melige romantische verhaallijn met een knappe jongeman die zijn hemd om de haverklap uittrekt, is niet goed voor de nagestreefde sérieux.
Wel om bij weg te dromen zijn de decors, kostuums en landschappen, kundig en met oog voor schoonheid in beeld gebracht. Ook op het belangrijkste onderdeel scoort Gina Prince-Bythewood. De regisseuse van de Netflix-hit The Old Guard misbruikt de actiescènes en veldslagen niet om te tonen wat ze allemaal kan. Ze opteert voor een haast oldschool, overzichtelijke en robuuste stijl en naar bloed en zweet ruikende gevechten die wel pittig mogen zijn, maar niet van de pot gerukt zoals bij superhelden. Niet de nieuwe Braveheart, wel een degelijk historisch actie-epos mét nieuwe insteek en bijbehorende heldinnen.
