Blur is terug, met een album waarop hun collectieve en afzonderlijke verleden zich verzoenen met het heden. Welkom terug, boys!
Blur
The Magic Whip
pop
Parlophone
Alsof ze even zijn weggeweest om een pakje sigaretten te halen om de hoek, zo valt Blur met de deur in huis op The Magic Whip. ‘What do you got?’ vraagt Damon Albarn, met de achteloze allure van iemand die informeert of er gescoord is tijdens zijn afwezigheid, alsof de omweg niet twaalf jaar maar twaalf minuten heeft geduurd. Een illusie die tijdens openingsnummer Lonesome Street kracht wordt bijgezet door archetypisch ritmische riffs, over elkaar buitelende achtergrondkoortjes, van een van de hak op de tak springend tempo en kinderlijke synthesizerwijsjes. Via Lonesome Street leiden alle wegen naar Parklife. Party like it’s 1994!
Hou de halveliterblikken lager toch nog even in de koelkast. Wie hongerig is naar een portie britpop haalt beter zijn cd’s van The Boo Radleys en Menswear van onder het stof. Want natuurlijk heeft de tijd niet stilgestaan. The Magic Whip opent enkel met een doeltreffende plaagstoot, een dribbelkunstje om te bewijzen dat niemand zo goed klassieke Blur doet als Blur, zolang ze het maar willen.
De achtste van Blur is wél de plaat waarop Albarn en Graham Coxon elkaar opnieuw in de armen vallen, twee keikoppen die botsen zonder blutsen na te laten. Coxon mag tekeergaan in noisy rockers met de weerbarstige energie van hun titelloze vijfde album, zoals het met stoorzenders doorzeefde Go Out en I Broadcast. Tijdens New World Towers en My Terracotta Heart krijgt de melancholie van Albarn de bovenhand met subtiel gestreel op gitaar, laptoppercussie, baslijnen met echo’s uit de dub en een weemoedig orgeltje.
The Magic Whip stond nooit op de agenda. Een afgelast festival bracht de vier onverwacht samen in de studio, een biotoop die ze meer dan vijftien jaar niet meer gedeeld hadden, in een stad die haast symbool staat voor conflict en vervreemding. Met Thought I Was a Spaceman vat Albarn die voor de hand liggende dubbelzinnigheid het best samen, mijmerend langs verlaten havens en volle parkings: ‘Thought I was a spaceman, digging out my heart / In a distant sand dune, in Hyde Park.’
De muzikale wereldreiziger, de verloren zoon is thuis. En thuis, dat kan de Afrikaanse woestijn zijn of het metropolitane park waar Blur negen jaar geleden zijn comeback vierde. The Magic Whip levert het bewijs: Blur is in het reine met zichzelf. ‘I want to be with you’, luidt het refrein van de op zomer gesneden meezinger Ong Ong. Reken maar dat ze willen.
