Syd Arthur trakteert op verfrissende progrock

Het neefje van Kate Bush stemt zijn viool bij Syd Arthur, straight out of Canterbury, en de nieuwste schakel in de rijke geschiedenis van de Britse progrock.

Syd Arthur ***

On and On

progrock – Dawn Chorus

Progrock: in het Engeland van eind jaren zestig lag de frontlinie rond de pubs van Canterbury, Kent. Het gehucht baarde groepen als Caravan, Soft Machine (met Kevin Ayers en Robert Wyatt), Gong en Egg – mannen met sjofele baarden en stekelige pullovers die aan het gebeente van de rockmuziek plukten als een school raven op speed. Met pervers improvisatiegenoegen werden geijkte genres gevierendeeld en op frankensteinse wijze opnieuw aan elkaar gestikt. Met psychedelica slechts een steenworp verwijderd schoof de avant-garde naar het centrum en vice versa. Pink Floyd trok er lessen uit, punk zou er korte metten mee maken.

Dat is een ander verhaal, maar Syd Arthur is gebaat bij achtergrond en duiding. De groep heeft ook een gezonde weerzin voor conventionele songstructuren, is gepokt en gemazeld in en rond Canterbury én heeft een violist in de rangen die luistert naar de naam Raven Bush – hij mag tante zeggen tegen Kate. Kon uw stereotoren parfum stuiven, dan vult de kamer zich tijdens hun debuut On and On met lavendel en patchoeli. Zoals zovele Britse groepjes staan ze met één voet in het verleden, en als buitenbeentjes in het heden.

Verfrissend, hoe virtuositeit verpakt kan worden in compacte songs, hoe technisch vernuft aan toegankelijkheid gelijmd wordt. Zo etaleren broertjes Joel en Liam Magill op bas en gitaar hun academisch gepingel tijdens Ode to the Summer, maar niet zonder daar een aanstekelijk refrein aan te breien. Donderslagen bij heldere hemel staan niet op het menu bij Syd Arthur, maar wanneer de stroom violen in First Difference richting scheurende gitaren glijdt doemt even de schaduw van Led Zeppelin op, om dan snel aanspraak te maken op de muzikale erfenis van Tim ‘papa’ Buckley. Ook Dorothy kiest op weg naar jazz en folk voor de middenbaan, en Truth Seeker is samen met Moving World een van de momenten die ons aangenaam herinneren aan de hoogdagen van Traffic en Spirit.

Behalve Field Music, ook broers die speelse virtuositeit hoog in het vaandel dragen, kunnen we weinig gelijkgestemden noteren in het actuele popklassement. We zijn dan ook benieuwd of Syd Arthur in zijn Britse heimat de pluimen krijgt die het verdient. In een land waar Absynthe Minded regelmatig een radiovriendelijk gezicht opzet zou deze uiterst sympathieke kliek alvast géén goedbewaard geheim mogen blijven. Bij deze.

Jonas Boel

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content