Recensie ‘Salad Days’ (Mac DeMarco)

Laconiek gezongen slackerpopsongs over de diepe en oppervlakkige bulten in het leven, daarmee wist Mac DeMarco twee jaar geleden vele hipsterharten te veroveren. Op Salad Days krijgen we de weerslag daarvan te horen.

Justin Bieber en Mac DeMarco. Ze verschillen drie jaar in leeftijd (twintig en drieëntwintig). Allebei hebben ze hun wortels in Canada. Allebei zingen ze popliedjes. Allebei zijn ze niet vies van een joint, en allebei ervaren ze de groeipijnen van een jong mensenleven in de spotlights. Bij de ene leidt dat tot straatraces in een knalgele Lamborghini, bij de andere leidt het tot nieuwe liedjes, een plaatvol. Over de grieven die zich opstapelen naarmate de jaren vorderen bijvoorbeeld, zoals in Salad Days: ‘As I’m getting older, chip up on my shoulder’, zingt Mac, en hij fluit er een monter wijsje bij. ‘Acting like my life is already over / act your age and try another year’, klinkt het vervolg, slaperig zwalpend tussen The Kinks circa Something Else en het Pavement van Golden Soundz. En dan: ‘Always feeling tired / smiling when required’, wat een mooi onderschrift is bij die recente mugshot van Bieber. De lach als beroepsmisvorming.

Salad Days – de song, het album – gaat natuurlijk niet over het voormalige kindsterretje dat de bad boy wil uithangen, maar verklankt de naweeën van de zieltjeswinst die DeMarco noteerde na het verschijnen van zijn langspeeldebuut 2, en het bijbehorende, onophoudelijke toeren met alle verplichtingen en verlokkingen van dien. In Passing Out Pieces, een single waarvoor Damon Albarn met plezier zijn jaarabonnement bij Chelsea FC zou opvreten, klinkt het onverholen: ‘Never been reluctant to share, passing out pieces of me / You know nothing comes free, what ma don’t know is starting to take its toll on me.’

De welriekende wolken waar DeMarco flierefluitend met zijn hoofd in liep, en waar hij de slackerpopsongs voor het plukken had, zijn opgetrokken, maar de zon laat zich niet zien. Hoeft een song met de titel Chamber of Reflection meer uitleg, behalve dat Mac er zijn bewondering voor cultheld Shuggie Otis in etaleert? Er zit funk en blues in zijn simpele, heldere, en wat glibberige gitaartechniek, en zo glijdt het onthaastingspamflet Brother (‘You’re better off dead / when your mind’s been set, from nine until five’) ergens tussen The Isley Brothers en Real Estate in. Een gezellige niche.

Mac DeMarco heeft – net als Bieber – geleerd dat er een prijskaartje bengelt aan succes. De salad days zijn voorbij. Hij is geen groentje meer. Hij is 23. Hij rijdt met een oude stationwagen. Een Volvo. Maar dat is oké, dik oké.

Jonas Boel