Neil Young heeft een pijl van Cupido in de kont gekregen, en nu weet hij even met zichzelf geen blijf. Storytone voert tien nieuwe songs ten tonele: meedogenloos orkestraal, maar desgewenst ook aangrijpend klein.
Neil Young
Storytone (deluxe editie)
singer-songwriter – Reprise
Hoe ouder de bok, hoe gewaagder zijn sprongen. Afgelopen voorjaar nog had Young het bewust kaduke A Letter Home afgescheiden, geregistreerd in een antieke telefooncelstudio. En nu dus Storytone, waarop zijne als een kraai gevooisde naar Sinatramodus overschakelt met een 92-koppig symfonisch orkest in zijn rug. Live in de studio opgenomen weliswaar, maar toch: voor een groter contrast met wat voorafging had Young al Tiësto een mailtje moeten sturen.
Uiteraard is dit niet de eerste keer dat Neil Young strijkers en blazers van katoen laat geven. Maar in zo’n mate dat de Schmalz bij momenten in beekjes van de showbizztrap afstroomt? Op zijn achtenzestigste blijft de kranige Canadees koppig een Oost-Oekraïens credo huldigen: verleggen die grenzen.
Daarover gesproken: de rode draad op Storytone is Youngs scheiding van zijn vrouw Pegi (met wie hij zesendertig jaar was getrouwd), en de liaison die hij met actrice en milieuactiviste Daryl Hannah heeft aangeknoopt. Hij mag dan vaak over auto’s beginnen (zie, niet toevallig, zijn nieuwe autobiografie Special Deluxe: A Memoir of Life & Cars), songs als Plastic Flowers en Like You Used to Do, geboren uit schuld en spijt, zijn wel degelijk onthullend. Net als Glimmer en I’m Glad I Found You: helemaal smoor zingt de verliefde oldtimer over saampjes wandelen, hand in hand naar het beloofde land. Wees gerust: in het Engels een net zo belabberd rijm.
Muzikaal nog meer meligheid. De ijverig schetterende bigband die het bluesy Say Hello to Chicago te lijf gaat, kan er nog mee door. De rest valt helaas in handen van de veel te vrij gelaten dirigenten Michael Bearden (musical director van Lady Gaga) en Chris Walden. Een Night of the Proms waar voor een keer niet aan te ontkomen valt.
Of toch? Want de deluxeversie van Storytone herbergt ook solo vertolkte versies van dezelfde tien songs, ingetogen tot leven gewekt op piano, gitaar of ukelele. Plots is daar de openhartige mens Neil Young, niet de artiest tuk op kunstgrepen. En zo wordt alsnog het brede, dubbelzinnige plaatje van Storytone duidelijk: een man baadt in het licht van een nieuwe liefde terwijl de schaduw van de oude nog boven zijn kruin hangt.
Praktisch: leg de ene helft van Storytone deluxe binnen handbereik naast de stereo, en gedoog de andere in de week tussen kerst en nieuw, wanneer niet op een protserige ijstaart meer of minder wordt gekeken.
