Recensie ‘Mess’ (Liars): Aan de grond genageld dansen

Geen horizon zo breed als die van Liars. Op Mess springt het onberekenbare trio uit Los Angeles in een bad van hedonistische dance. Zoals altijd: met het hoofd eerst.

Mess vat aan met een stroperige synthbeat die zo uit de archiefkast van Giorgio Moroder lijkt gegrist. Al zou die brave Italo-Duitser alleen poepeloerezat, en dan nog achter dubbelgesloten deuren, gewaagd hebben er een welkomstboodschap als ’take my pants off, use my socks, smell my socks, eat my face off’ overheen te draperen. Na anderhalve minuut barst iemand in een hoestbui uit. Als Liars niet een beetje kan verontrusten, is het niet goed bezig.

Sinds de oprichting, veertien jaar geleden, hebben basisspelers Angus Andrew en Aaron Hemphill (en sinds plaat twee ook drummer Julian Gross) bovendien een uitermate kronkelig parcours uitgetekend. In een stripverhaal zou dat van die tekstballonnetjes vol vraagtekens opleveren boven de onnozele gelaatsuitdrukking van bands die liever vier keer dezelfde plaat maken. Liars schept er genoegen in zich bij elke worp anders te laten benoemen: punkfunk, noise, avant-disco, brutale rock, bleke electronica.

Ook Mess snijdt onbesuisd door een wijde zee van oversturing. Het voorproefje Mess on a Mission was al een knallend schot voor de boeg: uitgelaten, ja, maar eveneens donker en beklemmend. Vox Tuned D.E.D. is zo’n song waarbij die blubbervette four to the floor en haast wagneriaanse inkleding gelijkaardige twijfel zaaien: ongehinderd meedeinen of aan de grond genageld ondergaan? Hetzelfde industrialpatina bij Pro Anti Anti, terwijl het naargeestige duo Darkslide en Boyzone dan weer een darkroom from hell schetst die markies de Sade veel meer dan een natte droom had bezorgd.

Enkel in de drie afsluitende nummers – samen goed voor twintig minuten platte rust met een ijszak op het voorhoofd – zakken de meters weg uit het rood. Maar daarom nog niet uit de sinistere ambiance. Het omineuze, brede kringen makende Perpetual Village had perfect een van de heksenverhalen op They Were Wrong, So We Drowned (2004) kunnen schragen. En het volstrekt beatloze Left Speaker Blown zoekt aansluiting bij de in zichzelf gekeerde electronica van WIXIW (2012). Die kwetsbare plaat zette de poorten naar het Liarsuniversum open zoals nooit tevoren. Bij het even elektronische Mess moet je opletten: het is de groep in veelal dezelfde sardonische, zelfverzekerde beukmodus zoals bij Scarecrows on a Killer Slant of Plaster Casts of Everything, maar dan met een techno- en geen rockinstrumentarium binnen handbereik.

Dansen of buigen? Moeilijke vraag. Maar wel een goeie.

Kurt Blondeel