Recensie: ‘Following Sea’ van dEUS

261 dagen na de vorige kwam dEUS plots, onaangekondigd met een nieuwe plaat de straat op. ‘Following Sea’ is een verzameling met veel goeie popmuziek.

Zo moet dat. Plaat klaar en de straat op ermee, wat heeft de muziek eraan om op de hoogste verdieping van de platenfirma weifelend over tafel te worden geschoven en vervolgens de kluis ingegooid, tot de marketeers hun artillerie in stelling hebben gebracht? Natuurlijk: géén plan is ook een plan. Maar anno 2012, met het internet als wagenwijd distributiekanaal, is dit toch het soort hinderlaag waarin je als modale muziekliefhebber wat vaker zou willen kuieren.

Goed, Tom Barman had wel al had laten verstaan dat er in de lange, slepende aanloop naar voorganger Keep You Close zodanig veel songs op de plank waren beland dat die mondjesmaat, via ep’s, de wereld in zouden worden geholpen. Goed dat het anders is uitgedraaid, al was het maar voor de impact van single Quatre Mains. Een zwoele, nocturale opener is dat, waarin Barman in overtuigend parlando-Frans zijn gedweep met Serge Gainsbourg naar een logische conclusie drijft.

Muzikaal vaart Following Sea (een maritieme term) op veel meer kusten aan dan Keep You Close. Het bij elke luisterbeurt groeiende Sirens lijkt – nu niet schrikken – het ruige, getroebleerde broertje van Gino Vannelli’s Wild Horses: zelfde passie en rusteloosheid, u moet er eens op letten. En Girls Keep Drinking is ZZ Top (het gegrom uit La Grange) meets Talking Heads (de synths op Stop Making Sense). Waarom ook niet.

Evenmin te ontkennen is dat de duistere, claustrofobische introspectie van de acht maanden oude zusterplaat hier geregeld met zorgelozer songs wordt gecounterd. Het kringelende Nothings. Het door Peter Vermeersch van een wuft strijkersarrangement voorziene The Soft Fall. En dan het mandolinemoment Crazy About You, een daze knieval voor het lief: ik kan slechts songs schrijven, maar ik schrijf ze wel voor jou.

Minpunten? Hidden Wounds blijft zowel muzikaal (een overdaad aan synths, overigens ook elders alomtegenwoordig) als inhoudelijk (over posttraumatische stress bij militairen) te veel dood gewicht. En Fire Up The Google Beast Algorith – ietwat drammerige nineties-indierock – staat tussen de prikkelende, onderkoelde funk van The Give Up Gene en de breedvoerige afsluiter One Thing About Waves vooral te roepen dat Following Sea meer verzameling is dan plaat.

Maar laten we wel wezen: op die verzameling staat veel goeie popmuziek, en anno 2012 verwacht men dat van popmuzikanten. Ja, dat blijft.

Kurt Blondeel