Prima getimed voor de komende bevrijdingsfeestjes: het albumdebuut van Cola Boyy

Preken ten behoeve van het proletariaat én heupen in beweging zetten, het kan. Samen met kameraden als MGMT en The Avalanches heft Cola Boyy de vuist op zijn dansbare, zomerse debuutalbum.

Prima getimed voor de komende bevrijdingsfeestjes: het albumdebuut van Cola Boyy, de alias van zanger, muzikant, producer en activist Matthew Urango.

Ondanks zijn fysieke beperkingen staat de zelfverklaarde ‘disabled disco innovator’ – hij is geboren met spina bifida, een open rug, en draagt een beenprothese – bekend als spilfiguur in de politieke en culturele ondergrond van Oxnard, California, op een boogscheut van Los Angeles. Thuisbasis van Madlib en Anderson Paak, maar ook van vele onderbetaalde seizoenarbeiders en mensen zonder papieren. Die stak Urango reeds een hart onder de riem met singles als de funkodyssee All Power to the People en To Be Rich Should Be a Crime, een vrolijke reggaedeun met de niet mis te verstane boodschap ‘Long live the working class/ Long live the workers of the world’. Een rode rakker in een glitterjasje, allez vooruit!

Cola Boyy heeft ook kameraden uitgenodigd. Muzikanten van Connan Mockasin, Nicolas Godin van Air, toetsenist en Solange-producer John Carroll Kirby en The Avalanches, bijvoorbeeld. De Australische sampleruiters drukken met uitgelaten pianohouse hun stempel op Don’t Forget Your Neighbourhood, een festivalhymne over de kleine man versus oppressie allerhande. Maar het is niet al revolutie die gepreekt wordt. Zo is Mailbox een funky, via kekke blazers opgezet pleidooi voor dagdromen, en For the Last Time een ode aan de vriendschap die in huppelpas het spoor van Paul McCartney and Wings richting Boogie Wonderland volgt. Smeer vooraf uw oren met voldoende zonnecrème.

‘I see them looking down on my dreams of being/ I hear them making fun of my voice’, zingt Urango in Kid Born in Space, een à la Mac DeMarco achteruitleunende ontboezeming over het leven van een outsider, ingeblikt met Andrew VanWyngarden van MGMT. Een van de neveneffecten van Urango’s handicap is namelijk een licht nasaal, kinderlijk hoog stemtimbre. Meteen ook een van de redenen waarom we tijdens het disco-inferno van You Can Do It aan de in olifantenpijpen uitgevoerde choreografietjes van The Jackson 5 moeten denken. Discodansers aller landen, verenigt u, er staat een nieuwe roerganger onder de spiegelbol.