‘Let England Shake’. PJ Harvey spuwt haar gal over een wereld in conflict met een behoorlijk stugge, maar ook exotisch klinkende plaat.
PJ Harvey ***
Let England Shake
Rock
Island
Het Britse muziekmagazine NME heeft het nieuwe album van PJ Harvey “Let England Shake” de volle en hoogst uitzonderlijke score van 10/10 gegeven in een review.
PJ stelt het album vanavond voor, met een show in Parijs die live gestreamd zal worden om 21u op volgende sites:
deezer.com
arteliveweb.com
pjharvey.net
Meer dan twintig jaar mocht Polly Jean Harvey zich de onbetwiste Queen of Rock noemen, maar de Zuid-Engelse zangeres, punkdichteres en ex van Nick Cave moet sinds kort een Brits-Italiaanse op haar territorium dulden. Anna Calvi heet de uitdaagster: nog geen maand geleden kwam ze met een verbluffend debuut aanzetten, een duivelse rockplaat die haar al meteen vergelijkingen met Patti Smith, Florence Welch en dus ook PJ Harvey opleverde.
Geen idee of het aan de hete adem van Anna Calvi ligt, maar zeker is dat la Harvey op haar nieuwe plaat opvallend strijdvaardig klinkt, een tikje oorlogszuchtig zelfs. Let England Shake, haar achtste inmiddels, is een mijmering over haar haat-liefdeverhouding met Engeland, de geopolitieke conflicten die het de voorbije eeuw heeft uitgevochten en de kantelende machtsverhoudingen waarvan het de dupe dreigt te worden.
Het oude continent is versleten, Fort Europa uitgewoond en Albion op zijn retour – of zoals Harvey het in de titeltrack verwoordt: ‘England’s dancing days are done.’ In The Last Living Rose heeft ze het over de ‘stinking alleys’ en de ‘grey, damp filthiness’ van haar moederland, in The Words That Maketh Murder hekelt ze het nodeloos vergieten van Brits en ander soldatenbloed in verre buitenlanden en in The Glorious Land blijkt het Verenigd Konkrijk bijgevolg een land van ‘orphaned children’.
Geen jolly Polly dus op haar achtste plaat, maar toch is Let England Shake nooit zwaar op de hand. De songs dartelen haast lichtvoetig voorbij in een flow van rudimentaire riffs, meer drones eigenlijk, die Harvey afwisselend ontlokt aan haar gitaar en opvallend vaak ook aan een autoharp. Want was White Chalk haar pianoplaat, dan staat op Let England Shake de autoharp centraal, al worden de songs links en rechts bijgekleurd door blazers en mag Harvey zo nu en dan ook een eind weg toeteren op haar saxofoon.
Nog opvallend zijn de vele muzikale referenties waarmee de songs zijn doorspekt. The Pogues, The Velvet Underground en The Doors waren deze keer belangrijke inspiratiebronnen, maar Harvey liet zich naar eigen zeggen ook gretig beïnvloeden door Joodse, Russische en zelfs Cambodjaanse volksmuziek, zoals in The Colour of the Earth en The Glorious Land. Dat laatste bevat ook een sample van The Bed’s Too Big Without You van The Police, terwijl er in The Words That Maketh Murder schalks geknipoogd wordt naar Summertime Blues van Eddie Cochran.
Let England Shake is niet haar meest toegankelijke plaat en misschien ook niet haar beste, maar Anna Calvi moet vooral niet denken dat ze nu al van Polly Jean Harvey verlost is.
Vincent Byloo
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier