Pittoresk luisterspel van Girls-zanger Christophe Owens

Een half jaar geleden brak Christopher Owens met zijn band Girls. Zijn eerste solofeit heet Lysandre, een op de rand van de meligheid balancerende tranche de vie.

Christopher Owens ***

Lysandre

indiepop – Turnstile

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Goed bekeken: stoppen met de groep waarmee je de voorbije vier jaar vele harten hebt veroverd, en vervolgens een soloplaat maken gebaseerd op je eerste jaren bij diezelfde groep. De groep in kwestie heette Girls, en zanger-songschrijver Christopher Owens vertelt tijdens Lysandre het relaas van hun eerste tour of duty. Een trip van Owens’ heimat San Francisco naar New York en Frankrijk en terug, in elf bedrijven, inclusief themamuziek en epiloog.

‘And if your ears are open / you will hear honesty from me’, klinkt het in Here We Go, de aftrap van dit pittoreske luisterspel. En dat is niet gelogen: opwinding, gemis, twijfel, liefde en afscheid, Owens presenteert het met de nodige franjes op een porseleinen schoteltje, en de muziek volgt gedwee het emotionele parcours. Wanneer Owens neerstrijkt in New York, gaan de poppen aan het rock-‘n-rollen (New York City), inclusief uit de band springende saxofoon.

Denkt hij tijdens A Broken Heart met weemoed aan zijn vrienden thuis in San Fran, dan mag dat begeleid worden door fluit en akoestisch gitaarspel. Maar on the road moet er lol getrapt worden, dus gaat het gezwind Belle & Sebastian achterna in Here We Go Again, en eenmaal aanbeland in la douce France wagen Owens en zijn achtkoppige begeleidingsband zich met Riviera Rock zelfs aan een wuivende reggaedeun. Thuis staat met Aux Armes et cætera minstens één Serge Gainsbourg in de kast.

Het is op een Frans festival dat hoofdpersonage Lysandre in beeld verschijnt, de mamzel aan wie Owens zijn jongenshart verpandt. Hun romance fungeert als anticlimax, een kalverliefde waarvan de verteller het tragische verloop zonder gêne in melige volzinnen debiteert – ‘Saying goodbye the next day was so hard that I nearly cried / later I did when I was boarding the plane’. Hou een zakdoek binnen handbereik.

‘Ik denk ver vooruit. De volgende vier van twintig albums zitten al in mijn hoofd’, vertelde het open boek ons niet zo lang geleden. Eentje ervan moet een countryalbum worden. Je hoort het al waaien in Part of Me, de met mondharmonica opgeleukte afsluiter. A la prochaine!

Jonas Boel

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content