Nieuwe plaat van cultartiest Swamp Dogg: oude hond krijgt ook zonder asiel een tweede leven

Dat de muziek soms een hondenstiel is, hoef je Swamp Dogg niet vertellen. Maar de excentrieke, 77-jarige cultartiest is wel aan een geslaagde renaissance bezig, met dank aan leden van Bon Iver en Poliça.

Zelfs fokkers weten het: de taaiste honden zijn de bizarre kruisingen die onvermoeibaar aan hun ball… pardon, die hun kloten vegen aan schoonheidsprijzen en stamboomregels. De zevenenzeventigjarige Jerry Williams is zo’n excentrieke bastaard. Na bijna twee decennia zichzelf achternahollen in de tweede klasse van de rhythm-and-bluesliga bedacht hij in 1969 het alter ego Swamp Dogg, ‘omdat een hond zich alles kan permitteren zonder gezichtsverlies te lijden’. Zijn eerste elpee Total Destruction to Your Mind (1970) kwam er onder invloed van een lsd-trip, Sly Stone, de satire van Frank Zappa en de gefrituurde soulsound van The Swampers, het huisorkest van de Muscle Shoals-studio’s in Alabama. Het begin van een tweede leven als ‘one of pop’s great cult acts’, zoals Pitchfork twee jaar geleden schreef.

In 2018 verraste Swamp Dogg met Love, Loss, and Auto-Tune, een bevreemdende maar aangrijpende hybride van antieke en nieuwerwetse r&b. Justin Vernon van Bon Iver en Ryan Olson van Poliça assisteerden, en zijn ook aanwezig op Sorry You Couldn’t Make It, de plaat waarmee de originele D-O-Double G terugkeert naar zijn eerste liefde: country.

Olson en co. (onder wie ook Jenny Lewis en singer-songwriter John Prine) diepten onder meer Williams’ Don’t Take Her (She’s All I Got) op, in 1971 een dikke hit in de versie van countrylegende Johnny Paycheck. Hier wakkeren een smeulend hammondorgel en Swamp Doggs als vanouds loeiende misthoorn de oorspronkelijke blues en zuiderse barbecuegensters opnieuw aan tot een broeierig pleidooi.

Ook het als een pot inktzwarte ochtendkoffie dampende Sleeping Without You Is a Dragg en het loopse Good, Better, Best rimpelen zich een weg doorheen de muzikale bloedbaan die van Solomon Burke en Allen Toussaint richting The Neville Brothers en Creedence Clearwater Revival stroomt. Dat boomers niet enkel met een conservatief vingertje zwaaien, bewijzen Williams en Prine (samen honderdvijftig jaar jong) in het nostalgische, psychedelisch getinte duet Memories. Dat een onbenutte kans beter is dan helemaal geen kans – wie blaft daar ‘levensmotto’? – wordt dan weer uit volle borst over een kurkdroge drummachine opgehoest in het waarachtige I’d Rather Be Your Used to Be.

Nieuwe truken leren gaat niet, maar ook zonder omweg langs het asiel kun je een oude hond wél een tweede of derde leven schenken. Néé, Lassie, áf!