Nieuwe plaat Crystal Castles choqueert minder

Synthpunks en stroboscoopterroristen bezinnen zich. Gedaan met aanslagen op trommelvliezen, met (III) spit Crystal Castles enige subtiliteit naar boven.

Crystal Castles **

(III)

Electro – Fiction

Op de hoes: een Jemenitische vrouw die haar zoon beschut nadat die zich tijdens een betoging aan het verkeerde eind van een traansgasaanval had bevonden. Rond dat tafereel is alles zwartgeblakerd. Een beetje zoals de bril waarmee het Canadese electropunkduo Crystal Castles naar buiten kijkt.

Corruptie, onderdrukking, totalitarisme, alweer een treinstaking: vocaliste Alice Glass kon het niet meer aan, liet ze weten. Ze zou het recht in eigen handen te nemen en dan zouden ze allemaal wel eens zien. Nu doen lieden die bedrijvig zijn in de populaire muziek wel vaker krasse uitspraakjes. Alleen, louter door haar keel open te zetten heeft Glass in het verleden al aangetoond dat ze extremiteiten niet schuwt. Het is gissen naar wat ze zichzelf indertijd aandeed om het schrikbarende gegil in Alice Practice of Doe Deer op tape te krijgen, maar er kwam alleszins geen verdoving aan te pas. En ook de gemartelde spelcomputernoise van Ethan Kath was soms ongeschikt voor tere darmstelsels.

Toch trekt Crystal Castles op zijn derde plaat een lijn door: minder schokeffecten, meer zachtere texturen. Luister naar Affection, met zijn ijle, zelfs lieflijke zang. Of naar de nog stillere afsluiter Child I Will Hurt You: snoezig bijna, met zijn bevroren kerkorgeltje, ondanks die titel.

Maar een radicale vlucht vooruit is (III) niet. Kan Kath het onderhand niet eens laten om nietszeggende trance (Sad Eyes) of witch house (Violent Youth) het gehoorveld op te sleuren? Hij doet er afbreuk mee aan veel uitdagender synthsculpturen zoals Mercenary (gevoed door een ijzige stormwind die de raamluiken doet klepperen) en vooral het bijtende, verontrustende Insulin – neen, aan uw stereo hangt geen kabeltje los.

Alice Glass verschuilt zich doorlopend achter een gebarsten wand van ijzige geluidslagen, en dat maakt het bloed dat door (III) pompt bijzonder koud. De zeldzame keren dat je kunt scherpstellen op een zin, wordt het natuurlijk prompt een statement: ‘I’ll protect you from all the things I’ve seen’, fluisterzingt ze in Kerosene.

Crystal Castles wilde met het naargeestige, in gothicwave gesopte (III) de onmacht van het individu in een boosaardige maatschappij uit het lijf schudden, als ik het goed heb begrepen. Gelukt. Al manifesteert enig onvermogen om artistieke keuzes te maken zich helaas ook.

Kurt Blondeel

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content