Nieuwe album van Richard Hawley is intens en hypnotisch

Is Richard Hawley de enige crooner die er vandaag toe doet? Geen idee, want op ‘Standing At The Sky’s Edge’ verlegt hij zelf de parameters.

Zo’n uitgesproken Noord-Engelsman als Richard Hawley is, zo’n grenzeloze fascinatie met het onmetelijke Amerika kringelt uit zijn muziek op. Laten we dat vooral geen verwijt noemen: als kortgebroekt joch in Sheffield groeide Hawley op met orkestrale pop en romantische ballades, met oude rockabilly en hartverscheurende country. Dankzij de platencollectie van ma en pa zit het hem allemaal in het bloed, willens nillens, zoals bij een ander gothic of eurodisco. Het had, met andere woorden, véél erger gekund.

Bovendien wist je altijd wat je aan Hawley had. Dacht je. Want op het kakelverse Standing At The Sky’s Edge geeft de Sinatra van Sheffield het roer een fikse draai. De meer dan zeven minuten overspannende opener She Brings the Sunlight stampt, na een door cello en oosterse viool uitgerolde intro, meteen de deur open: Oasis in een raggarockbui, lijkt het wel, hoe Hawley zijn gitaar daar met bombastische trekken distantieert van het weemoedige vroegere werk. Ook de verbeten psychedelische solo in het titelnummer, of het uitwaaierende en in schreeuwerige klankkleuren gedrenkte Time Will Bring You Winter, scheuren je vooroordelen met een vriendelijke grijns aan snippers.

Yep, de nieuwe Hawley is intens, hypnotisch en ongeborsteld. En dan moet de grootste verrassing nog komen: Down In The Woods, waarop his Hawleyness zich zelfs een beetje kwáád maakt, opgestookt door een furieus geluid dat je met MC5 of The Stooges associeert. Wie Hawleys geliefde woudland van Yorkshire zomaar te koop zet, waar hij vrijwel dagelijks wandelingen maakt, de wind zijn dagdagelijkse muizenissen wegblaast, en songs bijgevolg als vanzelf opwellen, weet dat reactie niet kan uitblijven.

Over de resterende songs daalt evenwel de kalmte neer, en herken je – hoewel de instrumentatie hoofdzakelijk tot (luide) gitaar, bas en drums beperkt blijft – weer de contouren van de oude croonende vetkuif. Enkel het grootse Leave Your Body Behind You maakt nog veel misbaar en zal live, gemengd met het vroegere werk, de rol van bliksemschicht met verve vervullen.

Standing At The Sky’s Edge reikt niet tot aan Coles Corner (2005) of Lady’s Bridge (2007), maar biedt wél een Richard Hawley die zijn keurslijf durft af te gooien en zijn publiek op het verkeerde been zet. Nobel doel, dat.

Kurt Blondeel