Nieuw album Bob Dylan klinkt donker maar góéd

Het is niet omdat Bob Dylan 35 studioplaten en 71 levensjaren heeft geturfd dat hij het pensioen overweegt. Waarom zou hij? Tempest, zijn nieuwe, is góéd.

Goed, dus niet briljant. Maar boven alles: donker. Die liederlijke, jazzy swing van opener Duquesne Whistle? Zand in de ogen. Want Bob Dylan – voor de jongsten: de meneer die die kerstplaat heeft gemaakt die grote mensen nooit willen opzetten – gromt en grolt op Tempest een sliert sardonische songs over liefde, dood, wraak en schuld bij elkaar.

Muzikaal gezien zoeken Dylan en band het al lang niet ver meer. Ze grijpen in Early Roman Kings (met David Hidalgo van Los Lobos op accordeon) zelfs naar de bluesakkoorden van Muddy Waters’ Mannish Boy. En verder: gewoon blues, country, folk en rock in een blender van degelijkheid. Een formule? Mja. Maar net zoals bij AC/DC – waarmee een bijdehante Britse recensent onlangs een link legde – vormt dat geen bezwaar.

Op Tempest is alleen het stuurse titelnummer een beproeving. Veertien minuten, vijfenveertig verzen, geen refrein – wie Desolation Row altijd het einde vond: dat was het niet. Een eigenwijze reconstructie van de Titanic-ramp is het, waarin Leonardo DiCaprio twee keer opduikt, een storm en niet een ijsberg de onheilsbrenger is, en de passagiers ter redding van het eigen hachje onder elkaar een ware slachting aanrichten.

Tja, wat games vandaag zijn voor uw koters, waren folksongs indertijd voor de jonge Zimmy: een fascinerende kennismaking met gruwel en doodslag. Op zijn 71e blijft Dylan er waarlijk schik in hebben om de blinde razernij en overkokende bitterheid van de mens in levendig, wervelend gerijm te vatten. Leg naast Tempest maar bewijsstuk b: Tin Angel, over een driehoeksverhouding die in moord eindigt. Of het even naargeestige Pay in Blood: een bezadigde, nonchalante rocker waarvan je hoopt dat de Stones er nog een paar zullen maken. Maar wat krast Bob daar, in de huid van een door God de rug toegekeerd individu? ‘I’ll pay in blood / But not my own.’

Tempest mondt verrassend genoeg uit in Roll On John, een oprecht warm eerbetoon aan gevallen makker John Lennon. Maar een vlekkeloze plaat zoals Love and Theft (2001) of Modern Times (2006) is dit niet. Daarvoor is plaathelft twee te schraal, met kaarsrechte songs zoals Scarlet Town en eerdervermeld Tin Angel.

Nog dit: een van Shakespeares laatste toneelstukken – zijn allerlaatste, zeggen sommige bronnen zelfs – heette The Tempest. Is dit een adieu? Ach wat: of hij nu de Titanic bezingt of zoals op Christmas in the Heart (2009) de pakjestijd: Bob Dylan doet zijn zin, en daarom houden u én uw kinderen zo van hem. Toch?

Kurt Blondeel