Nieuw album Amatorski: Gevoelig, geraffineerd, ontroerend en inspirerend

Het Gentse Amatorski noemt zichzelf evenveel klanklaboratorium als experimentele muziekgroep. Hun tweede plaat ‘From Clay to Figures’ is een magistrale triomf op de stilte én uw vooroordeel.

Om ideeën – over muziek, of hoe die aan de man/vrouw te brengen – zit Amatorski zelden verlegen. Zoveel maakten de ep Same Stars We Shared (2011) en het even bekoorlijke langspeeldebuut TBC (2012) al genoegzaam duidelijk. Ook het interactieve project Deleting Borders was een vondst. En wie mondjesmaat en in avant-première met From Clay to Figures wilde kennismaken, kon dat door de website van de groep zo veel mogelijk te delen.

En gelooft u het maar: kennismaken met dit werkstuk is een absolute must. Niet alleen omdat het leergierige Amatorski – tegenwoordig een trio – er andermaal in geslaagd is te vervellen tot een betere versie van zichzelf. Maar bovenal omdat Inne Eysermans, Sebastiaan Van den Branden en Christophe Claeys hoorbaar groeien in hun ambacht. Ondanks de vertrouwde bouwstenen – doeltreffend minimalisme, knisperende laptopelectronica, ijle postrocksferen, sobere maar roerende melodieën – zijn de verschillen met TBC groot.

Met verwondering slaat men gade welke paradoxen het peilloos diepe, maar – in tegenstelling tot de voorganger – nooit sinistere From Clay to Figures etaleert: tegelijk wijds en intiem, onopgesmukt en rijkelijk, afwisselend en homogeen. Verder maakt men de gestage ontplooiing mee van Inne Eysermans, een beduusde Kempense die indertijd met schulp en al in het conservatorium van Gent aanspoelde. Niet dat ze zich nu à la Björk in een duur pluimenkostuum heeft laten zakken en als vanzelf de aanvechting voelt het achter de microfoon even bont te maken. Neen, laat Eysermans maar vaker fluisterzingend gesprekjes aanknopen met de aarde (How Are You?) of kwinkelerende vogels (Tiny Bird). Op zoek naar antwoorden. Maar soms ook niet: dan wuift ze, gelaten, naar wat in het duister ligt.

Als Amatorski muzikaal drama brengt, dan verdraagt dat geen show, geen galm, geen vuurwerk. Het gedijt het best in een huiselijke habitat. Zo klinkt From Clay to Figures dan ook: alsof het drietal zijn instrumentarium heeft opgesteld tussen salontafel, voorraadkast en relaxzetel in. Dan kunt u meemaken dat die familiaire ruimte een magische transformatie ondergaat. Door het hemelse pianomotiefje in U-turn. Of de hoge, door koperwerk aangeblazen vlucht van Deer the Wood. Zelfs met de her en der verspreide eightiessynths lukt het.

From Clay to Figures is slim, gevoelig, geraffineerd, ontroerend en inspirerend. Op elk moment van de dag bovendien. Geef toe: dat is meer dan u van uzelf kunt zeggen.

Kurt Blondeel