Midnight Sister noemt hun uitstekende tweede plaat ‘vrolijke onzin’. Dat is wel heel kort door de bocht

Uw dagen zijn donker, kleurloos en routineus? Dat is alles wat de tweede plaat van Midnight Sister, een vindingrijk duo uit Hollywood, niet is.

Midnight Sister bestaat uit Juliana Giraffe, een zangeres met een theater- en designachtergrond, en de klassiek geschoolde muzikant-producer Ari Balouzian. De twee leerden elkaar kennen op de set van een kortfilm die Giraffe met een van haar zussen maakte (dat team heeft ook al een video voor Sharon Van Etten op zijn actief), en waarvoor Balouzian de score schreef.

Deze korte briefing verklaart al veel over Midnight Sisters avontuurlijke inslag, guitige zin voor esthetiek en hang naar oude Hollywoodfilms. Zelf karakteriseert Giraffe Painting the Roses als vrolijke onzin, al is dat wel heel kort door de bocht. Wel klopt het dat we hoogstens een vaag benul hebben van de onderwerpen die de frontdame in de songs behandelt. We weten alleen dat ze het doet met zicht op Sunset Boulevard, een stuk agglomeratie waarvan het stuk dat door Hollywood snijdt nooit slaapt.

Omdat Giraffe klaarblijkelijk in de huid van een hele stoet personages kruipt, neigt haar zang vaak naar vocaal acteren. Parmantig, zoals dat in de eerste decennia van de geluidsfilm nog gebeurde. Die link naar vergane cinema zet Balouzian geraffineerd in de verf met occasionele geluidseffecten zoals een ijselijke vrouwenkreet en omineuze donder. Toch dwingen bovenal zijn arrangementen voor blazers en strijkers bewondering af. Met frivole sixties- en seventiespop, laconieke soul, bucolische folk, kittige funk en barokke psychedelica schept Balouzian een luisterervaring die op een toverachtige manier parallel loopt met de realiteit, als was u door die konijnenpijp naar het Wonderland van Alice gekropen. ‘Schrijf maar dat ze hun koptelefoon beter opzetten als ze alle vibrafoons, harmoniums en belletjes willen horen’, knort een van onze katten. We stellen ons daar geen vraag bij.

Songs die eruit springen? Wat ons betreft zijn dat Sirens, met zijn hupse maar ook suspensevolle discofunk (boven Limousine draait trouwens eveneens een vreemd soort glitterbal), het oorstrelende, in nostalgie gesopte pareltje Wednesday Baby en het tweeslachtige My Elevator Song, dat griezelige violen paart aan chansonpop zo luchtig als een zeepbelletje.

Met al zijn slimmigheidjes komt Midnight Sister soms afstandelijk over, maar uiteindelijk geeft de ongrijpbaarheid van het duo de doorslag – zoals ook bij Weyes Blood, U.S. Girls of Aldous Harding. Vrolijke, sinistere onzin, dan.