Brittany Howard heeft haar best gedaan, maar qua hot buttered, symfonische soul met fuzzgitaren moet iedereen het dit jaar afleggen tegen koning Kiwanuka.
De journalistiek is geen kringwinkel. Toch mogen we onze beoordeling van Love & Hate, Michael Kiwanuka’s vorige plaat uit 2016, vandaag deels hergebruiken. ‘In een vintage gevoel gewikkeld, zonder dat dat flagrant retro aandoet.’ ‘Dameskoren en conga’s.’ ‘Opsmuk die Kiwanuka’s boodschap nooit in de weg zit.’ ‘Knielen voor het luxueuze soulschrijn van Isaac Hayes.’
Samen met producers Danger Mouse en Inflo (voor wiens band Sault we u onlangs nog warm maakten) was Kiwanuka zodanig in zijn nopjes met het breedbeeld van Love & Hate dat er voor de opvolger geen jota diende veranderd. Het heuglijke nieuws is dat er daardoor meer aandacht vloeide naar een suite-achtige opbouw en naadloze songovergangen. Om de immersieve ervaring compleet te maken, mocht het geheel nog doorgroeien naar een dubbelelpee ook.
Wie voor de eerste keer de weg tussen de assertieve openingsgroove You Ain’t the Problem en de triomfantelijke coda Light aflegt, durft meteen te veronderstellen een tijdloze classic in huis te hebben genomen. Niet alleen vanwege de dynamische, rijkelijke en succulente vorm, die invloeden van sixtiesproducer David Axelrod en componist Ennio Morricone vertoont.
Al even imponerend is hoe Kiwanuka’s stem daarin circuleert. Letterlijk, want de Brit weet doorlopend het juiste, treffende register te kiezen. Bijvoorbeeld in de om spirituele kracht verzoekende folksong I’ve Been Dazed (die geleidelijk aan groots openbreekt) of het even strijdlustige als bedroefde Hero, over de in 1969 doodgeschoten Black Panther Fred Hampton.
Net als in zijn memorabele, drie jaar oude nummer Black Man in a White World hekelt Kiwanuka ook nu de raciale ongelijkheid die zijn plek in de wereld mee bepaalt. Maar de grootste druk op zijn schouders komt toch vanuit hemzelf. Tobben en twijfelen zit in zijn aard, en daar geven ook het sublieme, hunkerende Piano Joint (This Kind of Love) en klaaglijke Final Days uiting aan.
Daar staat tegenover dat Kiwanuka in Living in Denial een kordate note to self formuleert: ‘ Don’t apologize.‘ Of hoe de gedachte dat hij wel eens een grote bofkont zou kunnen wezen op deze derde plaat terrein heeft gewonnen.
Een beklijvend tekstschrijver is Kiwanuka weliswaar niet – nét geen vijf sterren daarom. Maar verder lijken hoes en titel gepast. De twijfel van weleer slaat nu – af en toe dan toch – al eens door naar vorstelijke trots. Een buiging.
Michael Kiwanuka – Kiwanuka
Streamtips: You Ain’t the Problem // I’ve Been Dazed // Piano Joint (This Kind of Love)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier