Lana Del Rey deelt opnieuw popreferenties en postkaarten uit, maar dan in verzen

Poëzieboek. Audioboek. Plaat. In die volgorde legde Lana Del Rey broodkruimels voor de lezer en de luisteraar, richting haar eerste experiment met de edele dichtkunst.

Je kunt natuurlijk makkelijk poneren dat liedjes toch vooral getoonzette gedichten zijn, maar het is Lana Del Rey wel degelijk menens een jaar na Norman Fucking Rockwell!, onze plaat van 2019: niet zingen is zilver, spreken is goud.

Een spokenwordalbum, van een zangeres die er op vijf eerdere langspelers al minstens de helft van de tijd een dromerig, smachtend, dan wel zuchtend half-parlando op na houdt. Jack Antonoff, producer van NFR!, is opnieuw van de partij, en mag op de achtergrond met gitaar, sudderende orgeltjes, een schuwe koperblazer, een maisveld vol krekels en extra stofruis de met valentijnsblues en rozenwater geparfumeerde verzen in de aquarelverf zetten. Tussen de ‘solar systems’, ‘dark nights’, en ‘satellites’ van The Land of 1,000 Fires schept hij de ambiance van een B-prent met vliegende schotels aan een draadje. Het psychoanalytische Salamander – ‘my life is my poetry, my love making is my legacy!’ – tovert hij met een druk op de echoknop om tot een psychedelische torch song.

Pruilende lolita, femme fatale, hallucinerende hippiechick: Lana Del Rey speelt in haar poëtische pennenvruchten de driedubbelrol van haar leven. Een metafysische film noir, op de dool tussen raadselachtige detectivefilms als Chinatown en Inherent Vice en het melodrama van het meidentrio The Shangri-Las. Intussen strooit langoureuze Lana zoals gewoonlijk met een veelvoud aan socioculturele popreferenties, zigzaggend tussen de bakens van het Amerika dat we van postkaarten kennen: van Mount Rushmore naar zonovergoten stranden met adders onder het zand, van Frank Sinatra tot Jim Morrison, van blauwe denim naar ‘athleisure wear unraveled’.

‘Because pilots aren’t like poets/ They don’t make metaphors between life and the sky’, klinkt het tijdens SportCruiser, een ontroerende tranche de vie over vliegen, varen en zelfvertrouwen. Een passage die hypnotiseert, naast andere die zich wentelen in zelfdestructie en pathos. Stay in Your Path, bijvoorbeeld, waarin Del Rey tragische iconen als Sylvia Plath en Amy Winehouse opvoert. De zin die alles het best samenvat: ‘In that moment, I decided to do nothing about everything’, uit de titeltrack.

Karamel of klatergoud: wees gerust zelf rechter over de ASMR-verzen van Lana Del Rey. Haar rond muziek en cinema cirkelende privékosmos blijft wel intact, ook zonder beeld of zang.