Julien Baker heeft met ‘Little Oblivions’ een hart uit het lijf rukkende plaat gemaakt. Alweer
De vraag die sinds de aankondiging van haar derde plaat rondzoemt: volgt Julien Baker in 2021 Phoebe Bridgers op als indierocklieveling van het jaar?
Je kunt het Julien Bakers platenlabel niet kwalijk nemen dat het Phoebe Bridgers in het promopraatje betrekt. Bridgers speelde ooit in Bakers voorprogramma, en inmiddels vormen beide freules samen met Lucy Dacus het trio Boygenius.
Bakers talent bestaat erin dat ze met songs waarin ze ongegeneerd haar eigen navel aanstaart toch enkele honderdduizenden gevoelige snaren kan beroeren. Met ongezouten emotie zingt de Amerikaanse over grote thema’s zoals geloof, homoseksualiteit en liefde, en getuigt ze van haar depressies en drugsverslaving. Op haar onopgesierde debuut Sprained Ankle (2016) onttrok ze haar klaagliedjes onder een armtierig kaarsvlammetje aan gitaar of piano. De zelfkastijding hield aan op Turn Out the Lights (2017), dat al wat dikker in de (strijkers)arrangementen – maar ook de pathos – zat.
Ook al kon ze jarenlang de drugs afweren en greep ze een tijdelijke retraite aan om weer te gaan studeren, met Little Oblivions keert Julien Baker (nog altijd maar vijfentwintig) niet terug als een lachebekje. Alleen de titel – kleine vergetelheden – lijkt met een groene glimlach gepresenteerd: dit is andermaal een beklemmende, het hart uit het lijf rukkende plaat die veeleer voetnoten bij de twee voorgangers oplijst dan een nieuw hoofdstuk aansnijdt.
Want ja, Julien Baker is niet zo lang geleden weer (even) aan de fles geraakt. Meer dan zelfs voor een christen wenselijk is, blijft ze daarenboven worstelen met haar zondeval: ‘I’ll split the difference between medicine and poison/ take what I can get away with/ while it burns right through my stomach’, vernemen we al na anderhalve minuut. In een recent interview sprak ze dan weer: ‘Ik wil het goede doen, maar ik weet niet wat het goede is.’
Misschien niet wat de gemiddelde muziekliefhebber die net als zovelen stilletjes verpietert in afwachting van het rijk der vrijheid wil aanhoren. Gelukkig valt de muzikale omkadering veel minder zwaar op de maag. Heatwave rockt zich een eind op weg richting country noir, Faith Healer blaakt van sierlijke gitaarlijnen. In Favor bieden Lucy Dacus en Phoebe Bridgers vocale steun en Ringside creëert slepende spanning. Ook kundig benut zijn mandoline, banjo en synthesizers.
Uiteraard wil Julien Baker nog wel eens lamenteren, in het melodramatische Crying Wolf of toch weer kale Song in E. Goed dus dat de algemeen rijkere inkleuring die intensiteit kanaliseert en de luisteraar meer houvast biedt. En verhindert dat Julien Baker zich als artieste helemaal in een hoek zou schilderen.
Julien Baker – Little Oblivions
Stream: Heatwave // Faith Healer // Ringside
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier