Als een Iraanse Shahabraket schoot zijn ster de hoogte in: James Blake, 22, gezegend met een stem om zelfs bij vriestemperaturen weg te smelten en de gave om stilte te laten spreken. De postdubstepgeneratie heeft haar eerste pin-up beet.
James Blake ***
James Blake
dubstep/soul
Atlas
Nauwelijks één jaar geleden ging de naam James Blake enkel over de tongen bij een select clubje bloggers en indiehipsters, vandaag gebruikt VT4 zijn muziek als achtergrond bij trailers van Mooi & Meedogenloos en Vlaanderen Vandaag. Het is dus snel gegaan voor de jonge Brit. Eén jaar en drie ep’s, meer had Blake niet nodig om uit te groeien van cultfenomeen in 2010 tot een van de meest voorspelde hypes van 2011.
Meer had Blake ook niet nodig om te evolueren van de aan Mount Kimbie en Untold verwante dubstep (The Bells Sketch) over uit verknipte R&B opgetrokken cybersoul (CMYK) tot de Aphex Twin-gaat-de-jazztoer-op van Klavierwerke. Ergens onderweg ontstond Een Eigen Geluid: een spaarzaam klankpalet bestaande uit vluchtige beats, delicate pianomelodieën, Blakes eigen gemanipuleerde stem en stiltes in eindeloos veel grijswaarden. Ook op de single Limit To Your Love – bekend van radio en tv – is het de leegte tussen de noten die bij zovelen het hart doet vollopen. Het origineel van Feist was al een aangrijpende torch song, maar het zijn die drie seconden gestokte adem, vlak voor de basdrum een krater in je ingewanden slaat, die van Blakes versie een instantklassieker maken.
Een klassieke piano-opleiding en een ontgroening in de dubstepscene, het zou het DNA kunnen zijn van een over het paard getilde one trick pony, maar James Blake heeft meer in zijn mars. I Never Learnt To Share en Unluck bijvoorbeeld, herinneren tegelijk aan de minimale soul van D’Angelo en de platen die Jamie Lidell maakte met Super_Collider.
Verder zijn er de ontegensprekelijke gospelinvloeden op het langzaam in een duister moeras van synths wegzakkende Wilhelm’s Scream en de semi-a capella afsluiter Measurements. Why Don’t You Call Me tast ietsje langer dan anderhalve minuut de frequentie af die ook wijlen Tim Buckley én Antony Hegarty én Bon Iver regelmatig afschuimen. Niet toevallig drie artiesten die graag buiten hun zelfgetekende lijntjes kleuren. Ook over het randje, maar dan die van de meligheid, is Give Me My Month, samen met Lindesfarne I en II de minst geïnspireerde tracks op James Blake. Dan horen we liever de zich traag langs de ruggenwervels opwerkende weemoed van To Care (Like You).
Ook al is dit niet het aangekondigde absolute meesterwerk van het Londense wonderboy, hij houdt je wel achtendertig minuten in de ban met een erg geslaagde oefening in de kunst van het weglaten. Niet Magnetic Man of de nieuwe Britney Spears vormt het speerpunt van wat nu al de postdubstepgeneratie wordt genoemd. Er kan er maar één de eerste zijn: zijn naam is Blake. James Blake.
Jonas Boel
