Het nieuwe album van The Shins is helderder en punchier

The Shins, de band die sinds vorig decennium de laatste potloodlijntjes tussen indie en mainstream uitvlakt, is na vijf jaar terug.

The Shins **

Port Of Morrow

Gitaarpop

Aural Apothecary

Port Of Morrow is de vierde Shins-langspeler, en dus de derde sinds het magistrale debuut Oh, Inverted World uit 2001. Dat laatste is nogal belangrijk: het betekent dat je je er al drie keer overheen hebt moeten zetten dat de Portlandse band wellicht nooit nog zo’n ongeslepen parel uit de mouw zal schudden. Maar popgroepjes veranderen, daarin zijn ze niet boven straatbeelden of rookreglementeringen verheven. Daarbij: Chutes Too Narrow (2003) en in mindere mate Wincing The Night Away (2007) waren evenééns deugdelijke pogingen om perfecte, licht psychedelische, intelligente maar teergevoelige gitaarpopsongs aaneen te rijgen.

Port Of Morrow is de eerste Shins-plaat sinds songschrijver en creatieve motor James Mercer samen met A-lister James ‘Danger Mouse’ Burton de groep Broken Bells oprichtte. En ook: de eerste na het (al dan niet gedwongen) vertrek van ál Mercers mede-Shins, ‘om esthetische redenen’. Voor velen is Mercer sindsdien het schoolvoorbeeld van de verwaande kwast: ben je geen strever als je je job verkiest boven jarenoude vriendschap?

Oh, en nog een ‘bewijs’ van ’s mans blinde ambitie: als producer voor Port Of Morrow werd Greg Kurstin erbij gehaald, ooit in dienst van lolitaatjes als Lilly Allen, Ke$ha en Kelly Clarkson. En het klopt: nooit klonken The Shins (dus eigenlijk: Mercer plus nieuwe aanhang) helderder en punchier. Alleen zou een nuchtere stellingname in dezen kunnen luiden dat platen desnoods in openbare toiletten mogen worden opgenomen, zolang de songs maar schitteren.

En daar knelt de schoen: op Port Of Morrow springt Mercer stiefvaderlijk om met de verslavende melodieën waarin hij vroeger zijn gelijke niet kende. Des te meer aandacht gaat uit naar puntgave zangpartijen, een inhoudelijke directheid (hij is inmiddels echtgenoot en vader geworden), en al te geschaafde, doordachte en daarom minder pakkende liedjes.

Niet dat het door een synthbeat aangestampte The Rifle’s Spiral, single Simple Song, het catchy Bait and Switch of het langoureuze September zwák overkomen, integendeel. Maar ze eisen verdraaid veel tijd eer ze enigszins bij het vroegere werk kunnen aanklampen. Tel daar nog drie-vier minder geïnspireerde momenten bij, en het eindoordeel neigt naar een mild ‘mja’. En misschien is dat niet goed genoeg voor The Shins. Of je moest je daar overheen kunnen zetten.

Kurt Blondeel

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content