Net op tijd voor de festivals gooit Gorillaz een gemoedelijke opvolger voor het vorig jaar verschenen Humanz uit de boom. Grabbel toch maar snelsnel naar The Now Now.
Men zou denken dat Damon Albarn (50!) de gevaren van een leven on the road onderhand wel kan inschatten. Niet zozeer de gevolgen van uitspattingen in de ontspanningssfeer, als wel het ellendige reizen, wachten, suffen en vervelen, of de rottige eenzaamheid die ontstaat wanneer men zich dag en nacht door dezelfde mensen weet omringd.
Afgelopen najaar toerde Gorillaz doorheen de States. Om een of andere reden kreeg Albarn de altijd op de loer liggende weltschmerz toen niet van zijn nek geschud. Daarom heeft hij er maar – hotelkamer na hotelkamer – songs rond gebreid, tot hij een regelrechte tegenhanger voor Humanz kon vullen. Want op The Now Now geen plejade aan gastzangers als haringen in een ton, geen feest-je-problemen-weg-vibe. Wél een man (of zijn cartoon-alter ego 2-D, veinst Albarn) die door omstandigheden naar het brandpunt van zijn bestaan wordt gezogen en daar een rapport opmaakt.
En dus valt de zanger – met uitzondering van cameo’s door Jamie Principle en Snoop Dogg de enige aan de microfoon – herhaaldelijk ten prooi aan verlangens naar wat er niet (meer) is, van wezenlijk menselijk contact tot saamhorigheid. ‘Calling the world from isolation’, de eerste woorden van het gezapige, wuivende Humility, wijzen uiteraard in de richting van de brexit. Ook elders tieren heimwee en nostalgie.
De muziek lijkt die troebele gedachten weg te willen filteren: gemoedelijke electropopsongs glijden voorbij als schapenwolken tegen het azuurblauw. In Lake Zurich, mooi wegluisterend maar door de afwezigheid van zang ook een tikje onaf, herkent men de kosmopolitische sound van die ouwe Grandmaster Flash. Doorheen Tranz pulseert blitse neosynthpop uit de Stuart Price/Jacques Lu Cont-school. Hollywood dobbert op een relaxte technobehoefte, alsof Albarn een dierbare herinnering opdiept aan een rave tijdens de Engelse summer of love.
Hoewel de tweede plaathelft met Magic City, Fire Flies en Souk Eye helemaal capituleert voor de melancholie, is The Now Now niet simpelweg een geval van lichte muziek versus donkere teksten. ‘I’m not gonna cry/ Find another dream’, meldt Albarn bijvoorbeeld in Kansas. Uit Sorcererz, samen met het dromerige Idaho (hoofd tegen het busraam, blik op oneindig) een van de meest mellow passages op een plaat die sowieso al een mijmerende grashalm uit de mondhoek heeft bengelen, kringelt de oproep ‘everybody hold on to your inner vision’ op. Weltschmerz, ja, maar ook weerbaarheid. Een sterke Gorillaz.
GORILLAZ
Streamtips: Humility // Hollywood // Fire Flies
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier