Doctor Strange krijgt in zijn ‘Multiverse of Madness’ verrassend weinig achtergrond en diepgang mee

Doctor Strange 2 is een frustrerende breinbreker die verloren loopt in de kieren van zijn grootse ambities. Trippy? Zeker. Meesterwerk? In een parallel universum misschien.

‘Regel één van multiverseel reizen: you know nothing’, oppert de arrogante neurochirurg Stephen Strange alias Doctor Strange (Benedict Cumberbatch) ergens halverwege deze tweede film, waarvan de release meermaals werd uitgesteld door de pandemie. Er zijn zes jaar verstreken sinds zijn eerste solofilm, al heeft de flegmatieke tovenaar in de tussentijd de Avengers geholpen om opperschurk Thanos te verslaan. Ook in de vorig jaar verschenen kaskraker Spider-Man: No Way Home had hij een niet onbelangrijke hand. Dan is het toch strange dat het personage in deze sequel verrassend weinig achtergrond en diepgang meekrijgt.

Een van de vele spillen van de amper te ontwarren plot is een mysterieus latina-meisje met de naam America Chavez (Xochitl Gomez). Eerst duikt zij op in een van de vele nachtmerries van Strange. Daarna, tijdens een aanval van een eenogige octopus, valt ze pardoes zijn échte universum binnen.

Opnieuw wordt het multiversumidee je tot vervelens toe door de strot geramd: een oneindig aantal verschillende realiteiten die door de magie van Strange tijdelijk in elkaar overlopen en waarin andere versies van oude bekenden en nieuwe gezichten kunnen opduiken. Het is een vorm van storytelling, marketing én fan service tegelijk die in Spider-Man: No Way Home nog op zwierige en vernieuwende wijze gebezigd werd, maar hier slechts bij momenten voor een indrukwekkende, trippy effectenshow zorgt. Chavez bezit de gave om soepel door de scheuren van meerdere dimensies te huppelen, maar ze geeft geen vat op die kracht. Het maakt haar ook het doelwit van een magische demon. Doctor Strange to the rescue dan maar. Hij is inmiddels opgewaardeerd tot de grote held van het universum en werpt zich op als een soort surrogaatvader voor Chavez.

Interessanter dan zijn vaderlijke instincten is hoe Wanda Maximoff (Elisabeth Olsen) in het verhaal verweven wordt. Wanda is nog zo’n almachtige magiër die geplaagd wordt door dromen en trauma’s en de realiteit met haar geest kan herschikken. Al valt het te betwijfelen of Marvel-leken die de tv-reeks WandaVision op Disney+ gemist hebben haar verhaallijn kunnen ontwarren.

Het is allemaal verloren moeite voor Sam Raimi. Er sijpelen wat van de voorkeuren, klemtonen en gevoeligheden van regisseur Sam Raimi, de maker van lowbudgethorror als The Evil Dead (1981) én van de oorspronkelijke Spider-Man-filmtrilogie, in door. Maar zeggen dat dit Marvels eerste volbloedhorrorfilm is? Nee, begot. Het is eerder weer eens heel grote, heel dure, minstens dertig minuten te lange cgi-parade waarover Raimi een griezelfiltertje gedrapeerd heeft, maar de film raakt verstrikt in een chaotisch scenario en struikelt over zijn torenhoge ambities. Jammer. In een parallel universum wijkt In the Multiverse of Madness van de eenheidsworst van de superheldenfabriek af en wordt het publiek getrakteerd op een onverwachte, uitzinnige, surrealistische mindfuck door tijd en ruimte. In een parallel universum is Doctor Strange 2 een absoluut meesterwerk.