De nieuwe plaat van The National is een nog frissere wind dan de vorige

Met een filmregisseur als curator boort The National op I Am Easy to Find nieuwe levensruimte aan.

In al zijn midtempo mistroostigheid sloeg The National in de loop van zeven voorgaande platen soms aan het herkauwen, maar de jongste jaren lijkt de Amerikaanse band daarvoor een scherper bewustzijn te hebben ontwikkeld. De ingebruikname van een eigen studio op het erf van gitarist Aaron Dessner bood een pak meer bewegingsvrijheid. Bovendien verbreedden Dessner en zijn broer Bryce hun curriculum als producers, componisten en festivalcuratoren.

Blies het in elektronica gewikkelde Sleep Well Beast (2017) al een frisse wind langsheen de oorschelpen, dan doet plaat nummer acht er nog wat beaufort bij. Niet lang nadat regisseur Mike Mills (Thumbsucker, 20th Century Women) zanger Matt Berninger had gemaild met de voorzichtige vraag om ‘misschien samen eens wat te doen’, zat hij al in Dessners geluidsdichte chalet coproducer te wezen voor de nieuwe elpee van The National. Mills draaide daarnaast een kortfilm die eveneens I Am Easy to Find heet, maar u kunt beide los van elkaar zien en horen.

Belangrijk voor het luisterverhaal is dat The National – in navolging van Mills’ keuze voor een protagoniste in zijn film – een resem vrouwen de microfoon aanbood, en niet om op de achtergrond maar wat oehs en aahs bij te dragen. Gail Ann Dorsey (David Bowie), Sharon Van Etten, het koor van de Brooklyn Youth Chorus, Lisa Hannigan, Mina Tindle en Kate Stables (This Is the Kit): soms gaan ze in duet met Berninger, soms zet die laatste een radicale stap achteruit.

Aan featurings doet The National weliswaar al sinds het nog in een garage in Brooklyn, New York samentroepte. De reikwijdte van de huidige vocale input is dan wel nieuw, maar ook logisch. Berninger schrijft al jaren teksten samen met zijn vrouw Carin Besser. De grotere feminiene aanwezigheid op I Am Easy to Find maakt een gebruikelijk leidmotief – het relationale zoeken en tasten – ditmaal een stuk levensechter.

Hoewel een handvol van de zestien (!) nummers toch weer op veilig speelt, zijn de genoegens met meer: opener You Had Your Soul with You met zijn verknipte intro, Dorseys mature keelgeluid en drummer Bryan Devendorf in topvorm; het van onvervulde verlangens druppende titelnummer, unisono gezongen door Berninger en Stables; So Far So Fast dat mooi uitwaaiert in een cinematografische coda, het bijna muziektheatrale Not in Kansas.

‘Deze groep voelt al lang niet meer aan als five guys maar wel als een gemeenschap’, aldus Berninger. The National 2.0? De tekenen zijn easy to find.