De nieuwe mixtape van Princess Nokia is r&b, zoals in rampspoed-en-blèten

Het New Yorkse hipstericoon Princess Nokia laat zich op haar nieuwste mixtape van haar minst stoere, meest puberale kant zien. Toch raakt ze een snaar.

Moeder verloren aan aids toen ze tien was. Opgegroeid in een pleeggezin, waar ze fysiek werd mishandeld door haar pleegmoeder. In de straten van het verpauperde East Harlem tussen de skaters, queers en andere misfits begonnen met rappen. Om onderwerpen zit de half-Puerto Ricaanse Destiny Frasqueri alias Princess Nokia (25) alvast niet verlegen. Aan attitude eveneens geen gebrek: begin vorig jaar verkocht Frasqueri een oorveeg aan een man in haar publiek, nadat die haar al dan niet iets obsceens had toegeroepen. Een paar maanden later ging een video viraal waarop te zien is hoe ze een racistische dronkaard trakteert op een beker soep. In het gezicht.

Een chica dat haar mannetje staat dus, maar Princess Nokia heeft ook een kwetsbare kant. Via Instagram openbaarde ze aan haar fans dat A Girl Cried Red een mixtape over ‘falling apart, being a fucking mess’ zou worden – en ook iets over de muziek die haar nieuwste release had beïnvloed, met name bands als Blink-182, Panic at the Disco en My Chemical Romance. ‘De favoriete muziek uit mijn jeugd’, zei ze, waarmee ze zich outte als een emopunkbakvis met een zwak voor getatoeëerde jongens in bermuda’s die zingen over hun complexen. Nu, u weet het of u weet het niet, maar emorap is al een ding. Als in: getatoeëerde jongens in bermuda’s die rappen over hun suïcidale neigingen.

Hoe zich dat vertaalt vanuit een vrouwelijk perspectief? In iets heel, heel raars. Opener Flowers and Rope drijft op een akoestische, Natalie Imbruglia-achtige gitaarriff én semimisantropische bespiegelingen: ‘Life of a loner, I want it to end/ Hurt myself and I gave it three nights/ Told her I love her, I thought it’d be nice.’ Gezellig. For the Night is minimale dancehall, met teksten onder het vriespunt: ‘Loco from all this pain, fucked up, I misbehave/ Some things will never change, blacked out, I’m not OK/ I wanna know I’m safe, show money, I’m gettin’ paid.’

Het zou makkelijk zijn om de teksten op A Girl Cried Red weg te zetten als puberale dagboekconfessies. In regels als ‘I’m an emo little boy and I want someone to hold me/ Got my money like a blanket and I hold it when I’m lonely’ (uit Morphine) sprankelt immers oprechtheid. De androgyne beeldspraak die ze vaak hanteert, is bevreemdend, de muzikale omlijsting zou dat ietsje meer mogen zijn. In elk geval, bij Princess Nokia is r&b niet enkel een afkorting van rhythm-and-blues, maar ook van rampspoed-en-blèten.