Lambchop doet met ‘Mr. M’ voor de elfde keer wat het goed doet: een onvervalste en ontroerende Lambchopplaat maken.
Lambchop ***
Mr. M
croonerpop
City Slang
Van Lambchop wordt graag beweerd dat ze telkens dezelfde plaat maken. Alsof daar iets verkeerds mee is. Wie zal het anders doen? Het vanuit Nashville opererende ensemble heeft voor zichzelf namelijk een niche gekerfd uit door houtworm aangevreten countrysoul, salonjazz en orkestrale pop. De ene keer helt de balans over naar zwierige bleeksmoelsoul (mijlpaal Nixon uit 2000), dan weer richting reflectieve tristesse (Is A Woman, 2002), maar het meest schipperen spilfiguur Kurt Wagner en zijn handlangers tussen beide.
Zo ook op Mr. M, de plaat waarop Wagner het vrijwillige heengaan van zijn boezemvriend en mentor Vic Chesnutt van zich af croont. Dat doet hij nog steeds in het gekneusde timbre van iemand die pas een nest verweesde kittens heeft ontdekt onder aan de pompsteen en de zieltogende beestjes een zweem nestwarmte tracht toe te zingen. Nope, ook met hun elfde zal Lambchop de shortlist ‘101 albums voor een geslaagde cocktailparty’ níet halen.
Gelukkig verpakt Wagner zwaarmoedige thema’s als afscheid, gemis en pijn in zachtmoedig sarcasme en surrealistische observaties. Tijdens opener If Not I’ll Just Die is zelfs plaats voor milde zelfspot: ‘grandpa’s coughing in the kitchen/But the strings sound good, maybe add some flutes’ – het leven in een Nashvillestudio zoals het is. Die strings klinken trouwens magnifiek. Sluimerend of meeslepend, de strijkarrangementen tillen haast elke song naar een hemels niveau, daarbij geen klein beetje geholpen door de subtiele laagjesproductie van oude getrouwe Mark Nevers.
Ga gerust zitten voor Gone Tomorrow, dat uit de startblokken sjokt als gezapige countryrock, maar voor halfweg aanzwelt tot een instrumentale epiloog waarin psychedelica en jazz een sierlijke paringsdans inzetten – denk de Stones van 2000 Light Years From Home in bed met Miles Davis circa In A Silent Way. In Mr. Met beperken cello’s en violen zich tot een dienende rol en is het de weemoedige achtergrondzang van Cortney Tidwell die recht naar de kraag grijpt, iets wat ze in het tedere slotakkoord Never My Love nog eens beeldig overdoet.
Het is trouwens de eerste keer dat de liefde in haar vierlettervorm figureert in een Lambchopsong. ‘Just some silly word that people use’, kreunt Kurt, maar ook: ‘To be without it would be a losers bit.’ En zo blijkt aan het einde het glas van Mr. M toch halfvol. Bij voorkeur te degusteren tijdens de wee small hours of the morning. Op kamertemperatuur, dat spreekt.
Jonas Boel
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier