De muslim ban van Donald Trump een hak gezet. Zo kunt u het debuut van Bedouine beluisteren. Of als een glansrijke ode aan het beste wat muzikaal Amerika in de jaren zestig en zeventig te bieden had.
Onmogelijk om in tijden als deze niet te smullen van het levenspad van Azniv Korkejian: Armeense ouders, geboren in het Syrische Aleppo, getogen in Saudi-Arabië en na een speling van het lot – het gezin won een verblijfsvergunning via de Green card lottery – verkast naar Amerika, waar Korkejian (32) van het ouderlijke nest in Boston naar Los Angeles trok, via tussenstops in Houston, Lexington en Savannah, waar ze sound design studeerde aan de academie. Een moderne nomade, dwars door en wars van religieuze, geografische of culturele codes en grenzen.
De wereld is haar oester, deze debuutplaat de parel die zich vormde na jarenlang in alle discretie aan liedjes schaven. Dat veranderde pas toen Korkejian drie jaar geleden in LA aanklopte bij producer en studiomuzikant Gus Seyffert, die zijn sporen verdiende bij onder meer Norah Jones, The Black Keys en Spain. Of ze een draagbare taperecorder kon lenen, klonk de vraag. Of ze niet meteen iets wilde opnemen, kaatste hij terug. Na enkele takes stond Solitary Daughter op band, een in gouden folkgloed blakende song over onafhankelijkheid en eenzaamheid waar Leonard Cohen zijn hoed voor had afgenomen. ‘I’m not an island/ I’m a body of water’, zingt ze over rustieke gitaar en zalvende arrangementen afkomstig uit de koker van Matthew E. White, hoeder van hedendaagse americana en bleekschetensoul. ‘I don’t want your pity, concern, or your scorn/ I’m calm by my lonesome, I feel right at home.’
White stapte aan boord nadat Korkejian hem One of These Days toestopte, een van de songs op Bedouine waarop het Californië van troubadours als Joni Mitchell en Jackson Browne zich verzoent met de southern soul van Bobbie Gentry. Met smachtende torch songs als Dusty Eyes en Summer Cold klopt ze niet alleen Lana Del Rey op eigen terrein, maar lijkt Korkejian – ja, wén maar aan die naam – ook te hengelen naar een cameo in de aftiteling van het nieuwe seizoen van Twin Peaks. In het afsluitende Skyline ontwaren we het silhouet van de klassiekers In the Ghetto (in de versie van Dolly Parton) én Love of the Common People (in de versie van Waylon Jennings).
Een in het Midden-Oosten opgegroeide immigrante die het Amerikaanse muziekpatrimonium midscheeps treft? Er is voor minder gevochten.
DOWNLOADTIPS: Nice and Quiet // One of These Days // Solitary Daughter
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier