Black Midi jaagt u met tweede plaat ‘Cavalcade’ de stuipen op het lijf. En dat is positief

Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Jazzrock op steroïden, kubistische progrock, psychedelisch geroerbakte noise: Black Midi toont zich op zijn tweede album opnieuw de minst voor één gat te vangen gitaarband van het moment.

Wanneer u elders in dit blad het interview met Black Midi-frontman Geordie Greep leest, en hij zegt ‘we hebben geen schrik om een beetje toegankelijk te zijn’, leg dan inwendig de klemtoon gerust op dat ‘beetje’. Er staat op Cavalcade namelijk slechts één song die u in de wachtrij voor de supermarkt niet de stuipen op het lijf zou jagen, en dat is Marlene Dietrich. In hun hommage aan de Duitse schermlegende wordt middels lapsteel, accordeon en cello een bevalligheid aan de dag gelegd die de gratie van Jeff Buckley verenigt met de herfstige croon van de jonge Scott Walker.

Maar eerst moet u voorbij het geweld van John L, met zijn spervuurdrums, koperblazers die kwaken alsof ze worden gedwangvoederd en een epileptische piano. Tip: kijk naar de liveversie die de Britse heren voor het Amerikaanse radiostation KEXP opnamen, en zie hoe ingenieus al dat lawaai in elkaar steekt.

Black Midi jaagt u met tweede plaat 'Cavalcade' de stuipen op het lijf. En dat is positief

‘Cavalcade’ betekent zoveel als een processie te paard, maar in de kop en de staart van Chondromalacia Patella galopperen de gitaren samen met een briesende saxofoon als een kudde wilde, door een hommel aangestoken hengsten, het schuim op de lippen. Jazzrock op steroïden, net als het averechts getitelde Slow. En nu we toch bij de onevenhoevigen zijn aanbeland: nu Greep van de wasknijper op zijn neus lijkt verlost en op dit tweede album warmere, diepere keelklanken produceert, is wegens Dethroned een vergelijking met Flying Horseman op haar plaats. Vinnig, atmosferisch, bruut én spacey, weinigen die het in een en dezelfde track kunnen etaleren.

We moeten het nog over de cryptische visioenen hebben. ‘Elephant eyeballs hovering over all thought with lips ever puckered, aimless fishes within’, bijvoorbeeld. Of wat dacht u van deze: ‘The red river pulls me up to scratch an itch/ On an anthracite field I am laid out/ And a diamond drill takes my feet off’, tijdens Diamond Stuff vrijwel onverstaanbaar gemompeld over een klanktapijt waarin onder meer een Griekse bouzouki en een geblutste wok verstopt zitten. Het klinkt als psychedelisch roerbakken – Black Midi haalde zijn naam tenslotte bij een obscuur Japans muziekgenre.

U merkt, ’toegankelijk’ is een relatief en rekbaar begrip voor deze jongelui. Al heeft het kubisme Pablo Picasso en Piet Mondriaan ook geen windeieren gelegd, zullen ze wellicht denken.

Black Midi – Cavalcade

Streamtips: Marlene Dietrich // Chondromalacia Patella // Dethroned

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content