Het blijft uniek wat de Amerikaanse zanger, producer en muzikant Noah Lennox, ofte Panda Bear, qua bonte pop de wereld instuurt.
Panda Bear
Meets the Grim Reaper
Psychpop / electro
Domino
Het blijft uniek wat de in Lissabon wonende Amerikaanse zanger, producer en muzikant Noah Lennox (zie ook: Animal Collective) qua bonte pop de wereld instuurt. Uniek in de zin van ogenblikkelijk herkenbaar, die combinatie van digitale dub, cirkelende Beach Boysvocalen, uitwaaierende echo’s en transcendentale wazigheid. Dat binnen die grenzen wel degelijk plaats is voor variatie, bewees de kloof die tussen het ietwat grijze Tomboy (2011) en de fenomenale technicolor op Person Pitch (2007) gaapte.
Ook Meets the Grim Reaper klinkt weer anders: je hoort een muzikant die zich opgewonden van zijn oude vel ontdoet, maar zich nog geen voorstelling van het nieuwe kan maken. Vooral het aangescherpte gevoel voor melodie valt op. Nooit eerder liet Lennox zijn zang (alweer laag per laag opgestapeld tot er wonderlijke kooreffecten ontstaan) zo prominent de boventoon voeren. Zou hij dát bedoeld hebben toen hij verkondigde dat veel songs door het geluid van een huilende wolf zijn geïnspireerd?
Muzikaal valt Meets the Grim Reaper (geen zorg: die verwijzing naar Magere Hein is veeleer speels dan macaber) uiteen in twee helften. Mr. Noah en Crosswords veren nog op een old-school hiphopbreak, en ook Boys Latin en Come to Your Senses rollen een zuigend, lineair beatspatroon uit. Dat verandert bij het verrassende Tropic of Cancer, een zoete serenade uit grootmoeders tijd, compleet met feeëriek harpgetokkel.
Panda Bear goes Frankie Avalon! Ook op Lonely Wanderer, met zijn schimmige electro-effecten, pastorale piano, en Lennox in mijmermodus, ontbreekt elke vorm van ritme. Een mooi contrast, maar Meets the Grim Reaper zal hopelijk een overgangsplaat blijken: alleen zo zul je beremans dat handjevol onopmerkelijke nummers vergeven.
