Adrian Younge is nog steeds (te veel) professor op ‘The American Negro’

Jonas Boel
Jonas Boel Jonas Boel is medewerker van Knack Focus

Een podcast, een kortfilm en een album: Adrian Younge trekt op kruistocht tegen geïnstitutionaliseerd racisme en discriminatie. Zonder blad voor de mond, met wisselend succes.

‘Rechtvaardigt onze huid angst en negatieve oordelen? Kunnen we uniform overeenkomen dat mijn cultuur verre van uniform is? Als mijn zwart-zijn slechts een kostuum is, gefabriceerd door stereotypen, wat symboliseert dan mijn ware identiteit?’ Vragen die Adrian Younge op de luisteraar afvuurt in de gesproken intro van The American Negro. Een conceptplaat maar evengoed een manifest, muzikaal essay of college. De producer, zanger en multi-instrumentalist is namelijk ook meester in de rechten en gaf ooit les aan de universiteit. Zijn professorshoed past hem nog beeldig, zo blijkt.

26 tracks telt het album, en net niet de helft daarvan zijn gesproken intermezzo’s. Daarin ontleedt Younge in de gebiedende wijs ‘de immense mechanismen achter racisme en haat in de westerse samenleving’. Geen klein beetje zwaar op de hand, zeker wanneer een spreekkoor als tijdens een Griekse tragedie mee op de klemtonen hamert.

Gelukkig speelt zich tussendoor een meesterlijke en sierlijke, door Younge in zijn eentje uitgetekende en ingespeelde soulsuite af, in de traditie van Marvin Gaye, Curtis Mayfield en Donny Hathaway. Hemelse, passionele vocalen, kraakdroge funkbreaks en elegante strijkersarrangementen worden evenwichtig gespreid en geschakeerd met als uitgelaten schoolkinderen hinkelende percussie en bronstig vleiende gitaarlicks, geheel volgens de klassieke regels van de kunst. Die heeft Younge al in de vingers sinds hij acht jaar geleden het r&b-trio The Delfonics revitaliseerde, een kunstje dat hij vorig jaar, samen met spitsbroeder Ali Shaheed Muhammad (A Tribe Called Quest), overdeed op nieuwe platen van oude krijgers als jazzfunklegende Roy Ayers en de Braziliaanse singer-songwriter Marcos Valle.

De producer versus de professor

Pertinente vragen stellen, peuteren in oude wonden: zolang Younge zijn message in the music verpakt is The American Negro een stijlvolle, genietbare luisterervaring. Maar de verbale interventies gaan ten koste van het ritme, van die voor ambitieuze soulsymfonieën als deze onontbeerlijke flow. Een beetje zoals een gospeldienst: goeie ambiance, jammer van al het gepreek tussendoor. In de muzikale Black Lives Matter-canon geen concurrentie voor Kendrick Lamar, Jamila Woods, Sault en Run The Jewels.

Adrian Younge ***

The American Negro

soul

Jazz Is Dead

Stream

Revolutionize

The March on America

Rotten Roses

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content