Het bleef negen jaar stil rond de Schotse regisseuse Lynne Ramsay maar met haar derde langspeler, We Need to Talk about Kevin, maakt ze een comeback om ‘wham, bam thank you ma’am’ tegen te zeggen.
Na Ratcatcher en Morvern Cellar bleef het negen jaar stil rond de Schotse regisseuse Lynne Ramsay maar met haar derde langspeler maakt ze een comeback om ‘wham, bam thank you ma’am’ tegen te zeggen. In deze adaptatie van Lionel Shrivers controversiële roman zoomt ze in haar gekende, half maniëristische, half impressionistische stijl in op Eva, nog maar eens een indrukwekkende rol voor Tilda Swinton. Via ingenieus ingelaste flashbacks krijg je niet alleen te zien hoe Eva nooit vat heeft kunnen krijgen op haar kwaadaardige zoon Kevin met alle huiselijke terreur en psychologische spanningen van dien. Je krijgt ook te zien hoe de scheefgetrokken moeder-zoonrelatie uiteindelijk uitmondt in een gewelddadige climax en hoe Eva het trauma tevergeefs tracht te verwerken.
Wat begint als een clever geconstrueerd en nooit te expliciet drama over disfunctionele families in Amerikaans Suburbia en existentiële vragen over schuld en boete, muteert gaandeweg dan ook tot een benauwende psychothriller over een moeder die alle vat op haar demonisch kind heeft verloren. En dat gevat in korte maar intense scènes die nu eens akelig koel en afstandelijk, dan weer sensueel en broeierig in breedbeeld worden gestanst. Eindbilan: een intrigerende en geïnspireerde genrehybride die echo’s oproept uit Gus Van Sants Elephant, The Omen en de barokke beeldtaal van Nicolas Roeg, met een geweldige Tilda Swinton als de moeder die schippert tussen onvoorwaardelijke liefde en viscerale haat voor haar bloedeigen gebroed.
