Een dementerende 66-jarige vrouw zoekt haar heil in een avondcursus poëzie.
Een ontgoocheling is de nieuwe film van de Koreaanse meester Lee Chang-dong allerminst, al is het ook niet dat alles verpletterende meesterwerk waar ik na een slopende en slepende Cannes-week stilletjes op had gehoopt.
In zijn zesde langspeler — na oa. Oasis en Secret Sunshine — vertelt de voormalige Koreaanse cultuurminister en romanschrijver het aandoenlijke verhaal van een 66-jarige vrouw die lichtjes begint te dementeren en om haar geheugen en vocabularium te drillen haar heil zoekt in een avondcursus poëzie. Toch heeft ze ondertussen ook andere besognes aan haar vergeetachtige hoofd dan rijmende versregels en mooie metaforen. Haar 16-jarige kleinzoon die ze in haar eentje opvoedt, blijkt immers een kwalijke rol te hebben gespeeld in de zelfmoord van een schoolmeisje, een schimmige zaak die de betrokken partijen het liefst onder elkaar regelen zonder tussenkomst van de politie maar met een financiële compensatie.
Changdong volgt zijn kranige protagoniste niet alleen op haar zoektocht naar de nodige centen om haar kleinzoon uit de rechtbank te houden; hij volgt ook haar fysieke en morele desintegratie op zijn gekende, tactiele manier met beheerst opgebouwde scènes en discreet revelerende dialogen. Net als zijn vorige films is Poetry dan ook een raak geobserveerd vrouwenportret waar een enorme psychologische maturiteit en filmische zelfbeheersing uit spreekt en waarin de morele dilemma’s en hartverscheurende emoties eerder worden gesuggereerd dan uitgeschreeuwd.
Net geen meesterwerk dus, wel opnieuw een intieme en complexe parel die wat mij betreft direct het palmares op mag.
