Review: Hors Satan

Hors Satan: niks nieuws voor wie voorgangers van Bruno Dumont heeft gezien maar nog altijd even intrigerend, ruw en krachtig, als ware hij de Vlaamse en vooral door en door aardse erfgenaam van Dreyer, Pasolini en Bresson.

De zelfverklaarde atheïstische mysticus Bruno Dumont zet zijn exploratie van het menselijke beestje verder met deze Vlaams-primitieve parabel over een zonderlinge vagebond die vriendschap sluit met een boerendochter, hele en halve mirakels verricht en uiteindelijk zelfs de macht over leven en dood blijkt te bezitten. Zoals steeds gooit Dumont allerlei christelijke motieven door de mangel (Jezus die over water loopt, demonen verjaagt en het brood deelt) die in zijn gekende, minimalistische stijl van al hun directe, religieuze connotaties worden gestroopt. Bovendien weet hij opnieuw het maximum te puren uit de strakke, vlakke landschappen van zijn geboortestreek Frans-Vlaanderen die opnieuw in streng gecomponeerde breedbeeldkaders worden gevat en bevolkt worden door zwijgzame amateuracteurs die als Permeke-koppen door duinen en schorren dolen.

Wat de verschillende boerentaferelen precies te betekenen hebben en waar de monolithische personages voor staan, laat Dumont zoals gebruikelijk in het midden, al gaat er van zijn film ook dit keer een hypnotiserende kracht uit die schoonheid reveleert in grimmig realisme en edelmoedigheid in de dierlijke driften van de mens. Niks nieuws voor wie voorgangers als La Vie de Jesus, Flandres of Hadewijch heeft gezien maar nog altijd even intrigerend, ruw en krachtig, als ware hij de Vlaamse en vooral door en door aardse erfgenaam van Dreyer, Pasolini en Bresson.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content