Meer dan een routineus in beeld gebrachte parade van sympathieke oude bompa’s in habijt, nagebouwde Vaticaandecors en handenwuivende figuranten hoef je niet te verwachten.
Tien jaar na La Stanza del Figlio en vier jaar na zijn anti-Berlusconifarce Il Caimano doet Nanni Moretti nog eens een gooi naar de Gouden Palm met deze zielsbrave tragikomedie over een bescheiden kardinaal die tot paus wordt verkozen maar weinig zin lijkt te hebben om Gods plaatsvervanger op aarde te worden. Hoewel Moretti zich opnieuw opvoert als de grote linkse, atheïstische priester – hier vermomd als de psychiater die de wouldbe paus over zijn complexen moet heen helpen – heeft hij helaas niks wezenlijks over het katholicisme en zelfs niet over lotsbestemming te zeggen.
Meer dan een routineus in beeld gebrachte parade van sympathieke oude bompa’s in habijt, nagebouwde Vaticaandecors en handenwuivende figuranten hoef je dan ook niet te verwachten, terwijl het enige subversieve element – monstre sacré Michel Piccoli als paus! – er half verdoofd bijloopt alsof hij zich samen met de kijker afvraagt: waarom heeft Moretti deze film in godsnaam gemaakt. Om te bewijzen dat hij toch zo’n tolerante jongen is die boven alle religieuze disputen verheven is? Om te tonen dat heel dat pontficale gedoe weinig meer is dan een verkleedpartijtje voor bejaarden? Moretti’s wegen zijn minstens zo ondoorgrondelijk als die van God.
Dave Mestdach
