Regisseur Jim Jarmusch opent Cannes met een routineuze riff op het zombiegenre

© GF
Dave Mestdach
Dave Mestdach Chef film van Knack Focus

Cannes strompelt sloom uit de startblokken met Jim Jarmusch’ half(on)dode zombiekomedie The Dead Don’t Die.

‘This is not going to end well.’ Adam Driver, die in Jim Jarmusch’ The Dead Don’t Die een van de drie flikken van het slaapstadje Centerville speelt, voorspelt het al in het begin van deze zombiekomedie. En honderd langs slappe sociale satire strompelende minuten later blijkt hij – helaas geen spoiler alert – nog gelijk te hebben ook.

Dat er behalve het uitbreken van een zombie-apocalyps in het hartland van Trump County niet veel gebeurt in deze undeadpan-komedie, en dat de personages – levende en andere – niet gehaast zijn om daar veel aan te veranderen: zoveel hadden we van indieking of cool Jim Jarmusch wel kunnen verwachten. Maar de maker van fijne Cannes-favorieten als Stranger than Paradise (1984), Dead Man (1995), Ghost Dog (1999) en Paterson (2016) slaagt er helaas niet in het zombiegenre veel leven in te blazen.

Het blijft bij een stoet van zelfbewuste grappen (‘Ik heb het scenario gelezen’, bekent Driver aan collega-flik Bill Murray in een van de genantste metafictiescènes), cinefiele knipogen (George A. Romero’s Dead-films liggen er vingerdik op en het graf van Samuel Fuller komt opzichtig in beeld), kleurrijke personages (Tom Waits als eekhoornvretende bosbewoner die de apocalyptische gebeurtenissen in Centerville observeert, Tilda Swinton als een Schotse alien die met samoeraizwaarden zwiert, Steve Buscemi als chronisch verzuurde blanke boer met Keep America White Again-petje op) en fraaie plaatjes (cameratovenaar Frederick Elmes die zijn nuit américaine-filters loslaat).

Af en toe waggelt er pardoes een half geslaagde grap voorbij, en Jarmusch’ vriendenclubje (ook Chloë Sevigny, Selena Gomez, RZA, Iggy Pop en Carol Kane tekenen present) houdt dit omgekeerde Walking Dead-festijn, waarin van melodrama en zelfs van suspense tussen de ondoden geen spoor te bekennen is, best verteerbaar. Alleen hadden de politiek gechargeerde, mild subversieve films van zombie-peetvader Romero veel meer bite en honger dan deze routineuze, repetitieve, soms zelfs ronduit puberale riff op het genre.

Of zoals een personage halverwege terecht gromt: ‘Those damn hipsters with their irony‘.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content