Recensie ‘Under The Skin’

Jonathan Glazer fascineert met de eigenzinnige en hypergestileerde scifitrip Under The Skin, met Scarlett Johansson als sexy beast from outer space.

Wie denkt dat cinema enkel draait om verhaaltjes, verteld door pratende koppen die in close-up de ene emotionele climax na de andere beleven. Die zullen Jonathan Glazers langverwachte, derde langspeler na Sexy Beast en Birth maar een frustrerende en bizarre bedoening vinden. Glazer stript het gelijknamige cultboek waarop deze freudiaanse sciencefictiontrip is gebaseerd namelijk tot op het narratieve bot, en opteert voor een bedwelmende, zorgvuldig geritmeerde beeldenstroom die plaagt, prikkelt en voortdurend onder de pellicule pulkt.

Waarover het gaat? Over het Freudiaanse Es dat ‘zij’ wordt, of om het aardser uit te drukken: over een bloedmooie alien – Scarlett Johansson met zwarte haren – die in de Schotse hoofdstad Glasgow neerstrijkt, daar allerlei mannen verleidt en beetje bij beetje leert wat het betekent om mens te zijn. Kwestie van ‘de mens’ ook eens door buitenaardse ogen te bekijken en vast te stellen dat we minstens even vreemde wezens zijn dan de sexy sirenes from outer space.

Met zijn drukkend, psychedelisch sfeertje, zijn bizarre beelden van zwarte blubber, melkwitte kamers en uitvergrote ogen, zijn mix van naturalisme en hyperformalisme en zijn soundtrack met dissonante strijkers roept Under The Skin bij vlagen zelfs echo’s op van Kubricks 2001: A Space Odyssey. Wie niet over veel verbeelding beschikt, of enkel Pavlov-reflexen van cinema verwacht, zal Under The Skin dan ook lacherig afdoen als pretentieuze mooifilmerij die beter als videokunst aan de man zou worden gebracht. Wie daarentegen wel een open blik heeft en bereid is mee te gaan op Glazers filmtrip ontdekt een hoogst origineel, bloedmooi gefilmd en bovenal deugddoend ambitieus werkstuk, één met Scarlett Johansson in eva-kostuum dan nog.

Zoals Mr.Spock zou zeggen: highly fascinating.

Dave Mestdach