Recensie ‘The Lone Ranger’

The Lone Ranger, met Johnny Depp, is een krampachtige poging van Jerry Bruckheimer om de Pirates of the Caribbean-formule nog eens over te doen in een westerndecor.

Man of Steel, Pacific Rim, R.I.P.D., The Smurfs 2… net op het moment dat je denkt dat de blockbusterzomer zijn tot kleine criminaliteit uitnodigende dieptepunt heeft bereikt, is er altijd wel een popcornvehikel dat daar toch nog onder duikt. Deze week is dat The Lone Ranger, een even krampachtige als krakkemikkige poging van Jerry Bruckheimers popcornfabriek om de Pirates of the Caribbean-formule nog eens over te doen in een westerndecor.

Daarvoor klutst Pirates-menner Gore Verbinski – hij wéér – alle cowboys-en-indianenclichés, kolerieke kolder, halsbrekend stunt- en vliegwerk en zelfs een zedenlesje over hebzucht en kolonialisme door de postmoderne mangel. Maar net als bij zijn zilte zeeleut zit er nauwelijks coherentie in en ook nu zapt hij als een bezetene van de ene warrige actiescène naar het andere gênante slapstickmoment. En dan pas afklokken na 149 horendolle minuten.

Alles draait om de prairie-escapes van een jonge advocaat die al gauw in de smiezen krijgt dat pistool, masker en stetson in het wilde Westen meer indruk maken dan een codex als je het recht wilt doen zegevieren. In zijn strijd tegen een vileine spoorwegmagnaat krijgt hij de hulp van Tonto, een indiaan die door zijn stam werd verstoten en sindsdien als een geest door Monument Valley doolt. Hoewel hij zich wijselijk tracht te verbergen onder een dode kraai op zijn kop en dikke lagen make-up herken je gevallen god Johnny Depp als Tonto. Armie Hammer zet de gemaskerde arm der wet neer met het charisma en de souplesse van een strijkplank.

Net als Pacific Rim, R.I.P.D. en After Earth bleek The Lone Ranger in de States alvast een vette flop, waardoor Bruckheimers franchiseplannen een fikse deuk opliepen. Het lijkt er dan ook op dat de doemprofetie van ome Spielberg – ‘als drie, vier megablockbusters na elkaar crashen, implodeert het hele Hollywoodsysteem’ – wel eens sneller werkelijkheid zou kunnen worden dan veel insiders meenden. Alleen is het de vraag of dat, nu mainstreamcinema door de Hollywood powers that be toch alsmaar vaker wordt vermalen tot bombastische licht- en klankspektakels met het IQ van een sanseveria, een slechte zaak hoeft te zijn. Come, Armageddon, come! En néé, niet dat filmgedrocht van Michael Bay.

Dave Mestdach