Hoe de Disney-klassieker Mary Poppins tot stand kwam? U ontdekt het in Saving Mr. Banks, met de gladde maar charmante groeten van ome Walt.
Een Disneyfilm over de making of Mary Poppins? Met Amerika’s favoriete schoonzoon – of is het inmiddels nonkel? – Tom Hanks als ome Walt? Precies vijftig jaar na de release van de Disneyklassieker? Nog voor iemand ‘supercalifragilisticexpialidocious’ kan roepen, gaat bij elke cinefiel het schaamteloze, Oscargeile zelfpromotiealarm af. Maar geen paniek: deze semibiopic is glanzend en glimmend old-school entertainment. En als iemand sinds jaar en dag weet hoe je aan gevoelige snaren moet tokkelen en zieltjes zalven dan is het wel het Huis van de Muis.
Twintig jaar lang moest Disney aan de stokstijve mouw van schrijfster P.L. Travers (Emma Thompson) sleuren om haar jeugdbestseller te mogen verfilmen. Niet alleen omdat de taaie tante stroperigheid en tekenfilms haatte – enkel een live-actionadaptatie kreeg haar fiat. Maar ook omdat het verhaal van de vliegende nanny veel persoonlijker voor haar was dan de dartele muziekjes van de Shermanbroers en de dansende pinguïns uit de Disneymusical doen vermoeden. Hoe dat precies zit, ontdekt u via kundig ingelaste flashbacks naar Travers’ kinderjaren in Australië, met Colin Farrell als Travers alcoholistische pa. In het raamverhaal krijg je ondertussen te zien hoe de schrijfster begin jaren zestig in de Disneystudio’s in Burbank aan de film werkt en daar langzaam haar emotionele paraplu opentrekt, met dank aan de charmes en overredingskracht van familieman en Mickey Mousemogul Walt. Stroperig, zelfverheerlijkend en manipulatief (dat Travers biseksueel was en een adoptiezoon had wordt verzwegen)? You betcha. Maar ook knap geschreven, met veel metier en deugddoend klassiek gemaakt, met zowaar zelfs een vleugje zelfspot als spoonful of sugar.
Dave Mestdach
