Recensie ‘Metro Manila’: Sociaal drama wordt misdaadthriller

Sean Ellis sleurt je door de Filipijnse sloppenwijken in Metro Manila, een sociaal drama dat tot misdaadthriller muteert.

Gareth Evans beukte zich met de brutale knok- en knalfilm The Raid (2011) de martial-artsindustrie van Indonesië binnen. Gareth Edwards ging zijn romantische monsterfilm Monsters (2010) in de jungles van Centraal-Amerika draaien. En nu verkent Cashback-revelatie Sean Ellis met de sociale misdaadthriller Metro Manila de hectische hoofdstad van de Filipijnen. Of het Verenigd Koninkrijk zijn filmzonen nu uitzendt om artistieke redenen of omdat er in Blighty onder Cameron nog nauwelijks een noemenswaardig filmbeleid overschiet: het leverde de voorbije jaren al enkele heuglijke, met een scheut exotisme geïnjecteerde genrehybrides op en ook Ellis’ uitje door Manila is er één dat blijft hangen.

Nochtans begint het behoorlijk braaf en voorspelbaar, wanneer de arme boer Oscar Ramirez (Jake Macapagal) besluit om met zijn vrouw en twee kleine kids in Manilla zijn kans te wagen als dagloner, maar algauw in de gore achterbuurten van het Quezondistrict wordt gedumpt tussen het andere afval. ‘Toch weer geen Oxfam-film die ons met alle geweld een geweten wil schoppen’, denkt een beetje cynicus dan, zeker wanneer Ellis weer eens te makkelijk inzoomt op de vochtige oogjes van Oscars kinderen. Of op automatische piloot de violen laat aanzwellen wanneer de proletarische antiheld van dienst terug op straat belandt.

Interessanter, scherper, spannender én dubbelzinniger wordt het in het tweede deel, wanneer Oscar aan de slag gaat als bewakingsagent bij een geldtransportfirma en door zijn collega Ong (John Arcilla) verleidt wordt tot criminele plannen. Plots moet het (te) stijlvol in beeld gezette miserabilisme – Ellis showt ook nu te nadrukkelijk zijn videoclipverleden – wijken voor kundig opgebouwde actie en suspense. En dat met een plot die in de donkere slotact een paar nijpende twists vertoont en aangedreven wordt door morele vragen als ‘Hoe ver kun je gaan om je gezin uit de armoede te redden?’ en ‘Zijn we niet allemaal hopeloos verloren in deze kapitalistische jungle waar enkel het recht van de sterkste heerst?’

Wat begint als een familiedrama over sociale uitbuiting – met mooie Steadicam-plaatjes van groezelige gogobars, dubieuze dealers en uitgemergelde zwerfkatten – muteert al doende tot een koortsige heist movie over moreel verval. Een die weliswaar een stuk minder brutaal is dan The Raid, en minder genre- en zelfbewust dan Monsters, maar die zeker zo sfeervol, spannend en engagerend is. De derde wereld in een genrefilm door en voor de eerste wereld.

Dave Mestdach