Recensie: Meteora
Van een quasi woordenloos verslag van de dagelijkse routines van de nonnen en monniken tot een kinky romance in habijt.
Tussen de 12de en de 14de eeuw werden er op de steile rotspilaren van het Griekse dorpje Kalampaka verschillende orthodoxe kloosters gebouwd die door de eeuwenlange wind- en watererosie alsmaar lastiger bereikbaar werden. Vandaag schieten er nog zes van die bizarre bouwsels over die sinds 1988 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO prijken.
Drie daarvan vormen het onaards aandoende decor voor dit contemplatieve filmgedicht van Spiros Stathoulopoulos dat begint als een quasi woordenloos verslag van de dagelijkse routines van de nonnen en monniken ginds. Tenminste: tot de film – gelardeerd met Byzantijnse gezangen en geanimeerde iconen – halverwege muteert tot een kinky romance in habijt wanneer een jonge non en een jonge monnik zich vergrijpen aan de vleselijke genoegens én bij uitbreiding ook elkaar.
Het resultaat is een bizarre mélange van een vrome, semidocumentaire kloosterfilm als Die Grosse Stille, een hypergestileerde romance over zonde en devotie én een portie nunsploitation-kitsch, met copulerende kloosterlingen tussen mistige, fallusvormige rotsen. Intrigerend, enerverend, bezwerend en licht ridicuul tegelijk. (Dave Mestdach)
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier